The Getaway
Dende hai uns días ando cunha estúpida idea (das miñas) na cabeza. Non sei a que é debido, pero tampouco lle dou máis importancia. A cousa é que teño gañas de coller o coche, meter a bolsa do exercito que herdei do meu pai no maletero, e facer quilómetros. Non sería unha idea fora do normal se non fose porque, máis que unha viaxe, o que busco con iso, é unha fuxida. Iso: unha fuxida. Gustaríame rematar os quilómetros nun sitio pequeno; nun lugar como o Hill Valley de Back to the Future, atrapado nos anos cincuenta. Convertiríame nun tipo como o Tom Stall da novela gráfica de John Wagner, un tipo cun pasado que é capaz de establecerse nunha nova comunidade que non é a súa, cun enorme segredo ás costas. Así sería. Montaría unha típica cafetería americana, chamada Soul Kitchen, onde serviríamos café coa comida e todos os clientes levarian botas campeiras e traballarían na fábrica das aforas.
Nas calurosas noites de verán, sentaríame no porche da miña casa e lembraría a miña terra, separados por un inmenso océano e anos de soidade. Sería como o típico perdedor das cancións de Bruce Springsteen, cun Pontiac no garaxe e todos os seus soños no cubo do lixo. Exactamente asi... nunha fuxida.
Nas calurosas noites de verán, sentaríame no porche da miña casa e lembraría a miña terra, separados por un inmenso océano e anos de soidade. Sería como o típico perdedor das cancións de Bruce Springsteen, cun Pontiac no garaxe e todos os seus soños no cubo do lixo. Exactamente asi... nunha fuxida.
Preguntarédesvos como se pode chegar en coche a un lugar así, ¿non? Como se nota que non tendes estúpidas ideas na cabeza...
5 comentarios:
Fíjate que yo ya me veía pidiéndote un curro en Soul Kitchen...esa estética promete, me gusta.
y si una noche, a punto de cerrar...mientras escuchas perezoso a waits y limpias la barra despacio...con los ojos clavados en quién sabe que recuerdo absurdo...se abre la puerta del bar y entra una pequeña mujer de piel blanca, cara de niña trágica... y ojos desdibujados por lo que hace varios días fue lápiz de ojos...arrastrando sólo un bolso lleno de recuerdos...la dejarías bailar una de waits con el barman fugitivo sin hacer preguntas???
é bonito soñar, sobre todo soñar fuxidas(ou cochinadas...), boa viaxe...
se o fai e cruza o oceano, non deixe de avisar aos que estamos nesta beira.
Enfiando co post anterior, perderíaste porque queres perderte ou porque tes a dirección fodida?
Nunca poderás fuxir de ti, mais fuxindo podes atoparte. Boa viaxe
De coche talvez non (ou talvez si), mas se abrires as tuas asas...
unha aperta
Publicar un comentario