21 mayo 2007

Plan de Luns Noite

Unha boa cena, un cigarro, un sofá, apagar as luces... e a desfrutar

19 mayo 2007

Dor


Esperto as oito e media da mañá. Mexo. Dóeme a espalda. Debería ir ao médico... levo tres días con esta dor. Non teño seguridade social nin cartos para un privado. Fago o almorzo. Tomo o café mirando a televisión. Estúpidos seudoxornalistas discuten porque ao parecer, o "atontao" do PSOE de Madrid fíxolle unha pregunta persoal ao "paiaso" do PP de Madrid. Problemas entre madrileños, penso. Saio da casa. Fai un día fermoso. Fago recados, tomo outro café, e bótolle unha ollada aos xornais nunha cafetería chea de mulleres desocupadas que discrepan sobre temas banais para min, pero que para elas teñen que ser o máis. Na prensa falan de moitas estupideces e tamén de que os putos xudios mataron a cinco palestinos máis. Como se lle importase ao mundo. Tamém un estadounidense meteu ao seu bebé de dous meses no microondas porque estaba estresado. Sen palabras. Pago o café e vou ao supermercado. Cóbranme un euro por unha leituga que cando chego a casa teño que tirar pois non se pode comer. Cágome en Froiz e na súa puta nai. Poño un disco novo: Vanexxa... canta fatal, pero ten letras interesantes e está boa. Fago a limpeza e preparo a comida. Recibo unha chamada de Casatlantica. Contame cousas e despois colga. Botolle unha ollada ao telexornal mentras como. Máis novas absurdas e incribles, ademais dos espazos electorais. Esta cita coa democracia vai ser complicada. ¿PP, Psoe, Bng, Independientes? Teño claro que nestas eleccións vou votar por ela. ¿Será voto nulo? Seguro. Remato de comer. Miro os deportes totalmente desganado mentras fumo un Vantage. Achégome á fiestra. No monte que teño enfronte da casa observo a un burro. Dubido... pero é un burro. Está comendo herba entre os restos dos incendios do verán pasado. Este ano máis. Cuspo á rúa e doulle ao meu coche. Non se nota nadiña... está cheo de merda e ten a correa fodida. Sento no sofá e fago zapping durante media hora sen determe en nada concreto. No satélite botan un documental sobre as novas tecnoloxias. Din que os móbiles, os portátiles e os GPs son aparatos que deixan pegadas por todo o mundo e asi pódennos ter ben controlados. Vaia novidade. Apago o televisor e penso que estará a facer Edward Norton nestes intres. Saio da casa, monto no coche e poño música. Vou tomar un café. A cafetería está chea de idiotas que toman refrescos e falan axitando as mans como se fose a fin do mundo. Obsérvoos. Obsérvanme. Créome superior... seino. Sempre tiven ese puto defecto. Leo o suplemento cultural do Mundo. Estrean Zodiac. Ten boa pinta. Seven e The Fight Club son dúas películas enormes. Decido baixala do emule. En Hollywood non recibiran os meus cartos. Saio da cafetería e métome no coche. Poño música. Dou voltas pola vila. Penso en atropelar a alguén. Durmiría no cuartel da vila do lado. Sería algo novo e diferente. Collo o portatil e escribo esta nova estupidez mentras escoito música. Penso no bebé do microondas. Entranme as gañas de matar. Remato. Doeme a espalda. Moito. Vou fumar un cigarro. Non é un antibiótico pero tamén calma. A min polo menos...

15 mayo 2007

Dr. From Hell




Xa sei, está de moda e a todo o mundo lle gusta. Pero é certo, realmente pásoo moi ben coas barbaridades deste doutor. Supoño que se fose o seu paciente íamos a rematar moi mal... pero non é o caso.
Penso que é gracias a esta serie que os bordes, os malencarados, os rompepelotas, etc... están de moda. A min non me funcionou nunca. Sempre fun así e levei labazadas por parte dos meus pais, dos profesores, das rapazas que me gustaban e incluso dun cura (maldito fillo de puta). Non sei, supoño que estas cousas tan só funcionan se saen na televisión. Na vida real dende logo non. Eu todas as mañás son o doutor House e non levo máis que olladas de reprimenda polo meu comportamento. O dito, tereime que grabar en vídeo e rirme de min mesmo. Ou non

13 mayo 2007

A Morte do Espíritu




Hai uns días, Bandini achegouse a Vilainferno. Foi un día agradable. Cada vez que ven por este recuncho, segundo fogar de madrileños e fillos de puta, sempre botamos unhas risas, comemos pizza e falamos do divino e do humano. Despois de comer, nun céntrico café e diante dunha taza de té, pregunteille se cría que era posible vivir fora do Sistema nos días que corren. A súa resposta foi directa e demoledora: "Non". Foi rotundo, pero sincero. E o que é peor... tiña razón.
Eu levaba (e levo) varios meses coa estúpida idea na cabeza de procurar vivir fora do Sistema. É complicado; refírome a non ter unha conta nun banco, non votar, non ter número da seguridade social, non ter un seguro de vida, de coche, nin de fogar; non facer a declaración da renda, non ter unha nómina, non ter un contrato de aluger, non mercar en centros comerciais, non pagar autónomos, non estar empadroado... e cen mil cousas máis. ¿Quén de vos non ten algo disto? Xa sei, é casi obrigatorio, ¿non? Pero, ¿é necesario? Iso xa non o sei. Evidentemente encantaríame poder vivir fora do Sistema. Este Sistema que che obriga a ter que falar con xente que non queres falar; cubrir papeis que non queres cubrir; pagar cousas que nunca che faran falla. ¿Cómo se pode vivir fora do Sistema? É sinxelo: Morrendo. Os meus antepasados xa non están neste Sistema. Teñen sorte... pagaron un prezo moi alto, pero son afortunados, pois nunca máis terán que falar cun director dun banco ou outro imbécil semellante.
É por todo isto que hoxe recordo a Billy e a Wyatt percorrendo as estradas coas Harleys e teñolles envenxa. Xa sei que tan só era unha película... ¿e qué? Xa sei que en realidade todos vivimos nun Sistema e se saes, ou estás morto ou es un vagabundo... perdón, sin teito, que é como hai que dicilo agora. Cágome no Sistema... nos Sistemas... e en ti, que estás ahí sentado nese despacho de caoba, agardando para incluir un nome máis á lista de escravos.
Si, en ti.... e en vós.
E dín que Cuba é unha dictadura.... ¡Ja! Como dicía ese gran escritor: "A única diferencia entre unha dictadura e unha democracia consiste en que na democracia podes votar antes de obedecer as ordes"
Pois iso.

10 mayo 2007

Proust and I

Non me podía negar a estes cuestionarios tan "divertidos" e que non serven para nada máis que para pasar o tempo...
Ahí vou:

El principal rasgo de mi carácter:
Soñar todo o santo día
La cualidad que prefiero en un hombre:

A honradez e a seguridade nun mesmo. Que saiba dicir as cousas coa verdade por diante.
La cualidad que prefiero en una mujer:
O mesmo que dos homes.
Lo que más aprecio en mis amigos:
Que me fagan rir e que paguen as copas
Mi principal defecto:
afógome nun chupito de vodka
Mi ocupación preferida:
rañar as bolas
Mi sueño de dicha:
Acabar coa monarquía, a igrexa católica e os fillos de puta que governan este planeta.
Cuál sería mi mayor desgracia?
Non ter deixado pegada neste mundo...
Qué querría ser?
Maior
Dónde desearía vivir?
En Maine, na casa do lado á de Stephen King.
El color que prefiero:
O que non existe aínda.
La flor que prefiero:
O cardo borriquero
El pájaro que prefiero:
O paxaro espino
Mis autores preferidos en prosa:
Charles Bukowski, J.D Salinger, Raymond Carver, Antonio Álamo, Javier Saavedra, Jack Kerouac, Mendez Ferrín, Stephen King, Raymond Chandler, e un longo ecétera
Mis poetas preferidos:
Agustín Goytisolo, Lorca, Carver, Allen Ginsberg, Méndez Ferrín e moitos dos meus amigos.
Mis héroes de ficción:
George W. Bush, os zombies
Mis heroínas de ficción:
Laura Bush e as "mamá chicho"
Mis compositores preferidos:
Marlon Brando tocando o tambor borracho.
Mis pintores predilectos:
Hopper, Pollock... e calquera que sexa capaz de plasmar os seus soños no lienzo.
Mis héroes de la vida real:
Os que se erguen as oito da mañá e soportan aos seus xefes fillos de puta, para poder levar algo de felicidade a súa casa.
Mis heroínas históricas:
As prostitutas que non desfrutan co sexo
Mis nombres favoritos:
Kal - El y Jor - El
Qué detesto más que nada?
As inxustizas, os centros comerciais, as igrexas, os supermercados, a música disco, a monarquía, os estúpidos, os intransixentes, os bancos, o Real Madrid... ecétera.
Qué caracteres históricos desprecio más?
a roda ( o invento, non o grupo)
Qué hecho militar admiro más?
Ningún feito militar merece ser admirado.
Qué reforma admiro más?
a chegada da minisaia
Qué don natural querría tener?
27 cm
Cómo me gustaría morir?
empalmado no despacho oval da Casa Branca
Estado presente de mi espíritu:
deprimido
Hechos que me inspiran más indulgencia:
Calquera equivocación leve, tanto no amor como na guerra (diaria)
Mi lema:
"Mañá será un gran día... ¡e unha puta merda!"

Ben, despois desta sarta de estupideces, gustaríame que pasaran polo aro, os seguintes blogueiros: cenicientaproletaria, avogado do diaño, Follas en branco e Casatlántica. Se queren claro; se non queren pasar, saben que me deben un copa de barceló...
saúde

09 mayo 2007

NO COMMENTS

UN..

DOUS...

¡BOOM!


03 mayo 2007

Non é a marabilla da Semana




Estaba pensando estes días, en retomar a sección machista e moi visitada á cal chamaba: "Marabilla da Semana". Pensei en que estaría ben poñer a Scarlett Johansson... por moitas razóns. A primeira é evidente se mirades a foto. Outra razón pode ser que verdadeiramente esta muller non actua nada mal e o setenta por cento dos seus filmes son máis que interesantes. Por se estas dúas razóns non fosen dabondo, agora resulta que Scarlett vai quitar un disco... pero non un disco calquera na liña de Hilary Duff ou as demais actrices-parvas-cantantes; A boa de Scarlett vai sacar un disco onde versiona temas de Tom Waits: "Scarlett sings Tom Waits". Se algunha vez vistedes unha peli dela en versión orixinal e escoitástedes a súa voz, comprenderedes que é perfecta para versionar ao californiano.
Asi, e por todo isto, decidín non retomar a sección Marabilla da Semana por agora, pois vai ser moi dificil poder superala en sucesivas edicións.
Todo queda así... non é a marabilla da semana... é máis.
¡¡viva Scarlett!!