09 diciembre 2007

De Bares. PARTE I


Para seguir poñéndovos ao día sobre estes meses que estiven desaparecido, comentarvos que agora teño un traballo novo dende onde vexo o mar bravío da costa da morte rompendo contra o dique de abrigo. Este traballo, como o anterior, é de cara ao público, aínda que é un pouco "especial". Penso que todos os que ledes isto de seguro que nalgunha ocasión traballástedes detrás dunha barra. Pois agora eu tamén.
Cada mañá érgome, collo o coche, e alónxome da ría para dirixirme, mar adentro, cara o océano que tamén baña as costas dos atardeceres de Long Island,N.Y Cando chego, despois de mexar, comeza a rutina de poñer cafés, infusións, chupitos de Ballantines, caña de herbas, licores cafés, Jack Daniels e demais botellería á fauna que transita esas mañás. Teño que contar que non me gusta falar da vida dos demais, pero é inebitable para contar a miña propia.
Teño clientes habituais do máis diverso. Un co que máis converso é un ex-heroinómano do norte de España que pasea de mañá e de tarde escoita vellos discos dos Suaves mentras recorda aquel pracer intenso do cabalo no seu corpo, non sen certa nostalxia. É un bó tipo, pero triste... moito.
Sempre mira no xornal que tempo fará mañá para saber se pode ir pasear. É a súa vida, a súa rutina. Deixeille un par de filmes para que non se aburra nas tardes na casa, pero só pode ver a televisión media hora seguida; a metadona acaba coa súa vista.
Outro dos que me visita a diario e toma dous cafés sós con unhas gotas de whisky, é un portador do virús do sida, ex-toxicómano tamén, e cun corazón que non lle cabe no peito. A súa maior ilusión é que lle baixe unha foto de Janis Joplin "do internete" para colgala na parede da súa casa, á beira dos centos de cadros que pinta nas intensas tardes de temporais e néboa que asobaian a pequena vila. Tamén é un bó tipo. O outro día contoume que nun concerto dos Rollins Stones, meteuse un chute nos lavabos mentras Jagger cantaba "Simpathy for the Devil". "Foi o mellor chute da miña vida", comentoume. Agora sae todas as mañás a pasear pola vila coa súa cadela mentras lle baixo a discografía completa dos Doors. Ten bó gusto músical, por iso tamén me cae ben.
Ademais deses dous, teño outro tipo de clientela: vellos mariñeiros retirados que me contan mil batallas perdidas contra o mar cando navegaban na mercante ou ían á Praia Nova a pescar os luns para retornar o sábado e gastar a paga en alcol e putas. Pásoo ben, naturalmente.
Non sei, hai máis claro... pero tamén hai máis días para escribir.
Chin-Chin...
Vémonos nos bares, sempre.

04 diciembre 2007

Guía da Ausencia


Se son sincero, nestes meses de ausencia houbo de todo:

Houbo algunhas boas películas e moitas malas. Houbo un cambio de traballo. Houbo unha novela rexeitada (e van tres). Houbo pouca chuvia. Houbo algún sábado interesante. Houbo visitas de bos amigos. Houbo boa marihuana chegada do sur. Houbo un aborto triste. Houbo un novo disco de Springsteen. Houbo unha depresión. Houbo unhas novas cordas para a guitarra. Houbo caldo para comer. Houbo sol. Houbo unha boa novela lida e dezasete malas. Houbo oitenta kilómetros ao día. Houbo visitas ao banco... ao médico... ao inem. Houbo unha incomunicación familiar. Houbo problemas. Houbo sexo. Houbo Grindhouse. Houbo durmir vestido e houbo non durmir. Houbo xente nova na miña vida. Houbo un cambio de estación. Houbo días de cine. Houbo odio. Houbo "¿Por qué no te callas?. Houbo días moi malos. Houbo unha nova cazadora. Houbo unha pelexa de bar. Houbo tres resacas graves. Houbo regalos. Houbo ouveos. Houbo e non houbo.

En definitiva, e o máis importante, é que houbo unha persona ao meu lado durante todo este tempo. E iso, para min, é máis que suficiente.

01 diciembre 2007

From Hell Returns


Despois de todos estes meses desaparecido, como aquel mal actor na selva vietnamita, recupero pouco a pouco a ilusión de achegarme a esta enorme fiestra.

Non estou feliz; aínda falta moita xente que desexaría ver morta, pero boto de menos ler as vosas cousas e compartirmos todo un mundo de estupideces e maneiras de perder o tempo.

Agardo que todo fora ben nestas semanas.

Poreime ao día axiña

Saúde e República (máis que nunca)