27 febrero 2009

Loita, loita... e morre sempre.


¡Se volvera o tempo, o tempo que foi!
Porque o home terminou, o home
representou xa todos os seus papeis.
No gran día, fatigado de rachar os ídolos,
resucitará, libre de todos os seus deuses,
e, como é do ceo, escrutará os ceos.
Arthur Rimbaud

Para épocas jodidas, películas tan jodidas que doen.

13 febrero 2009

un pozo no medio de Kansas


Joder, xa non sei canto tempo levo aquí metido... semanas? non, meses. Xa van varios meses. Horas e máis horas pechado neste jodido buraco. Por qué? Eu que carallo sei... as depresións son así, coma un pozo no medio de Kansas. Aparecen e desaparecen como unha maldita marea na praia dese fermoso atardecer. Non sei a razón... non penso niso. Tan só sei que xa pasan meses nos que non podo coller nas mans ese libro de Comarc McCarthy que teño á beira do teléfono; e que tampouco podo escoitar o último disco de Springsteen, pois cada vez que comeza, algo remata en mín. Por qué? Non o sei, en serio que non. Gustaríame sabelo... eu son o primeiro interesado.

Qué fago todo o santo día? Joder, pois compadecerme de min mesmo, cagarme en dios, e beber para non ter que pensar. Aínda que hai días que tamén debuxo. Si, é certo. Daseme fatal, pero é un boa maneira de ter a mente ocupada. Pinto aí sentado, no maldito pozo; pinto parellas bicándose na praia, pinto tipos duros fumando na noite, pinto coches cruzando desertos, pinto...

Cando estás no pozo non hai moito que facer. Sentarse, durmir, cagar, respirar, lavar os dentes, maldicir, e voltar a durmir. Nestes últimos días comezo a abrir a porta; abro a porta e respiro moi a modo deixando que a brisa fresca da mañá bata na miña cara; despois sentome no escritorio e leo un anaco a historia esa de "The Road"; Miro pola fiestra e vexo o sol, glorioso e pleno. É por iso polo que hoxe puden escribir estas liñas... por que saiu o sol. Só por iso.