24 octubre 2005

Me casé con una perra

Aquí vos deixo este fabuloso texto de Tobias McWoken... que atopei por ahí perdido. Recoméndovos que o leades, pois merece moito a pena... polo menos para min. Non vos vai defraudar. O tal Tobías, escritor fantasmal e descoñecido, sempre foi un Outsider que viviu ó marxe da lei, como vos fará comprender co seu texto. Tan só ten unha única novela publicada antes de morrer: "Tan verde como James Dean" un alegato antibélico imposible de mercar en ningún sitio. Disfrutade do texto.


ME CASÉ CON UNA PERRA por TOBÍAS McWOKEN

Sinceramente siempre pensé en la estupidez humana como algo pasajero... como algo generacional que tendría su fin cuando una nueva generación de hombres y mujeres más preparados, más pasionales, más vivos al fin y al cabo, habitaran este planeta azul en su mayor parte. ¡Cuán equivocado estaba! ¡Qué enorme era mi equivocación!. El máximo problema radicaba en que la humanidad era estúpida por naturaleza... no había generaciones mejor preparadas que otras... no había personas más inteligentes que otras... no, nada de eso, la única diferencia entre las personas radicaba en sus planteamientos ante los problemas, aparentemente triviales y sin importancia; en como afrontaban esos problemas... en su manera de actuar... esa era la única diferencia entre un caballero cuarentón nativo de Escocia y una joven rubia habitante de Nueva Zelanda, solo eso... el modo de afrontar las cosas.
Por lo demás... todo el mundo era estúpido... todos los malditos seres humanos bípedos eran una pandilla de avariciosos sacos de huesos y perversión. Así era la cosa. Así era todo.
Hubo un tiempo en el que dejé de ser humano... quiero decir... que intenté con todas mis fuerzas dejar de ser una persona como todas las demas y convertirme en una nueva especie habitante del planeta. Fue un fracaso, lo reconozco. Sinceramente nada salió bien desde el primer momento, quiero decir, que intenté cambiar, ser mejor persona, no dejarme cegar por el materialismo, la perversión, el vicio, el placer, el dinero... pero no fui capaz, nada de eso. Cada vez que me encontraba ante una situación en donde alguna de esas cosas estaba presente, salía de lo más hondo de mi ser toda la estupidez que hace diferente al ser humano. Como dije: un verdadero fracaso.
Pero todo cambió una mañana de agosto, en la que mi tía, que vivía en una granja de las afueras, tuvo a bien regalarme un cachorro de pastor alemán, aunque para ser más exacto, debería decir que era una cachorra. Esa perra entró en mi vida como un soplo de aire freco en mitad del desierto... así, en un dificil momento en el que yo me planteaba si seguir siendo un humano o por el contrario acabar de una vez por todas.
Comencé sin quererlo a observar timidamente todas las reacciones de la pequeña cachorra... todas las cosas que hacía; como se movía, su forma de mirar, sus palabras, sus gestos... todo lo que era, y fue ahí cuando lo descubrí... fue ahí cuando me dí cuenta de algo realmente sorprendente: Los perros no eran estúpidos por naturaleza.
Me compré un pequeño bloc de notas y anoté a lo largo de meses, las reacciones antes problemas diarios de mi cachorra y los comparé con las reacciones de mis vecinos y de los estúpidos humanos desconocidos e impersonales. Como dije antes, fue todo un descubrimiento... mi pequeña perra era infinitamente más inteligente que un grupo de veinte físicos juntos... era algo excepcional.
Semanas despues, cambié mi estúpido nombre de humano por "snoopy", y mi boina plisada de paño, por un bonito collar color beig... así de sencillo.
Comencé casi inconscientemente a caminar a cuatro patas, y para ser sincero, la vida se veía mucho mejor desde el suelo... era otro universo totalmente distinto... aprendes a valorar las prioridades de otra manera.
Así fue más o menos como me convertí en un gran ejemplar, poco peludo, de cannis humanus.
Una mañana de septiembre, calurosa y hermosa, mientras el planeta luchaba en estúpidas guerras, mientras las mujeres hacían dietas, se afeitaban, tenían orgasmos, y se duchaban... mientras los hombres de este mundo cargaban las armas, veían deportes, y conducían... mientras el mundo seguía girando como en él era natural.... yo, feliz como un perro más, me casaba con una perra en un bonito jardín lleno de margaritas y rosas, ante la mirada no menos feliz, de otros perros y perras venidos de todos los barrios de la ciudad.
Una bonita boda... de verdad; y un bonito día ese que me casé con una perra y descubrí como ser mejor persona.
Así de sencillo.
TOBÍAS McWOKEN
13 agosto 1939

21 octubre 2005

Marabillas dos Oitenta


Abrimos unha nova sección de marabillas, pero desta vez con marabillas do pasado. Marabillas pasadas de moda, que xa non están no "candelabro", pero que para ó noso ver (polo menos para min) aínda siguen vixentes na memoria.
E comezo por un clásico como é Winona Ryder (debilidade persoal) que moitas veces fixo que pensara nos anxos camiñando pola terra. Un pouco esaxerado, seino. Recordo sobre todo a súa presencia no Drácula de Coppola... unha marabilla o dito.
Aquí non haberá barómetro machista, tan só a vosa opinión de todas as que pasen por aquí, comezando por esta cleptómana de fama universal que a partir das súas mans longas terá que competir con "Marnie a ladroa".
Winona Forever... ou non?

18 octubre 2005

Un Gran Día


A Javier Saavedra, que sabe o que é madrugar e odiar.

Espertei ás seis e media e mirei pola fiestra. Chovía. Odiei o mundo e o planeta e máis alá das galaxias. Fun ó lavabo e botei unha mexada amarela demais. Pensei se tería cáncer ou algunha outra enfermidade infecciosa. Deixei de pensar. Observei como N durmía pracidamente ó lado do gato. Envidieinos, pero tan só por uns segundos, en realidade queríaos.
Vestínme a toda presa e bebín un vaso de leite. Saín á rua. Chovía con máis forza, parecía o maldito fin do mundo, aínda que ese día non tería esa sorte. Montei no meu coche. Non acendeu á primeira, nin a segunda, nin a terceira; encendeu á cuarta e despois apagouse. Encendino de novo e arranquei.
Aínda era noite. Crucei a cidade a modo, sen parar nos semáforos, pois aínda non había tráfico. Observei unha parexa que ía collida da man pola beirarrúa. Parecía que estaban borrachos. Ela tropezou e caeu ó chan. O tipo comezou a rir coma un tolo e ela tamén riu dende o chan. Efectivamente estaban borrachos.
Aparquei preto do supermercado e camiñei ata a porta lateral por onde entraban os empregados. Xa estaban alí algúns dos repoñedores agardando a que chegara o encargado e abrise a porta. Pandilla de imbéciles.... todos, todos menos Miguel. Miguel era un bó tipo. Non debía estar traballando nun supermercado, pero estaba. Miguel era a clase de tipo que debería estar facendo cousas artísticas ou ociosas que poideran encherlle o baleiro na alma que temos todos. Pero non era así... Miguel traballaba no supermercado, como tamén traballaba eu e o resto de imbéciles que estaban alí na porta. Ás veces o mundo coloca á xente onde non debe.
Achegueime a eles e saudei a Miguel. Acendín un cigarro e chegou o encargado pola esquina. Tirei o cigarro e entrei.
Baixamos todos como ovellas ós vestiarios e puxemos o mandilón verde oscuro por riba da nosa camisa branca e o noso pantalón negro. Imbéciles de uniforme. Cinco minutos despois estabamos colocando mercancías nos estantes. Un gran día, pensei.
Despois de dúas horas e media de colocar, sen romper a línea imaxinaria, frontais e máis frontais de marmeladas, cafés, cereais e toda esa merda que almorza a xente nas súas casas, baixei ó cuarto do cartón.
O cuarto do cartón estaba catro pisos abaixo incrustado nas entrañas da cidade. Un cuarto con unha única porta e aberto no teito, por onde caía todo o cartón e todo o papel que tiraban dos andares superiores de todo o supermercado. Tres horas baixo unha choiva infernal de cartón. Evidentemente a miña función era prensar e almacenar toda a merda que tiraban os meus compañeiros. Unha marabilla.
Alí abaixo comigo estaba, José, un tipo de cincuenta e seis anos que levaba vinte traballando no supermercado e que alguén tivo a brilante idea de colocalo a facer o traballo que tiñan que desenrolar estúpidos coma min. Algo malo faría, pensaba eu. Pregunteillo moitas veces, pero nunca me dixo a máis mínima palabra. Non falaba moito a verdade, e eu tampouco tiña gañas de que falara.
Deixei de prensar cartón por un anaco e senteime enriba dunhas caixas. Acendín un cigarro e soñei co mar. Un mar azulado e prácido que bañaba os meus pés, mentras tres cans brancos corrían pola praia. Tamén estaba N no meu soño, tumbada ó sol escoitando música e bebendo daiquiris. Eu collía a súa man e corríamos atrás dos cans pola praia como dous estúpidos nun video musical dalgún cantante sudamericano imbécil.
Nese intre entrou Gorrino no cuarto berrando e espantou o meu soño da praia e os cans. Gorrino era o supervisor. Un tipo gordo e detestable que sempre estaba suando como un porco a punto de morrer dunha coitelada. Díxome que subira a colocar alimentos precocinados nas cámaras frigoríficas. Despedínme de José que quedou alí no inferno, colocando cartón, despois de vinte anos ó servicio da cidade. Unha mágoa, pero algo faría.
De camiño ás cámaras frigoríficas atopei a Miguel. Colocaba patés e salsas. Díxome de tomar unhas cervexas pola tarde. Dixenlle que non sabía se chegaría á tarde. Riuse e caeulle un bote de salsa picante ó chán. Gorrino berrou dende o outro lado do supermercado e marchei camiño ás cámaras. Non tiña gañas de aturalo.
Despois dunha hora nas cámaras frigoríficas a vinte grados baixo cero, saín de novo ao supermercado. Paroume unha señora duns sesenta anos. A típica señora, muller dun funcionario, das que tantas hai repartidas pola cidade. Preguntoume onde estaba o papel hixiénico. Díxenlle que no báter.
Marchei a tomar un café. Eran os cinco minutos do descanso... un máis que merecido descanso. Despois de todo, tan só me quedaban catro horas máis de traballo antes de marchar a miña casa e meterme na cama para seguir odiando este mundo durante algúns anos máis.

16 octubre 2005

Marabilla da Semana: Evangeline Lilly


Os que os xoves non andedes de bares por aí, podedes ver a esta estupenda canadiense na, non menos estupenda serie "Perdidos". Alí a tal Evangeline saca sempre o Do de peito como actriz... ou algo parecido. Os que sexades máis "modernos", podédela ver os luns no canal Fox do satélite. E os que non sexades nin unha cousa nin a outra, podedéla ver neste blog, que xa é algo. Un que é boa persoa.
Se non vedes ben o texto da foto eu traduzcovolo: Marty(é o meu nome en clave, en realidade quere dicir Suso)Moito amor... Elilly... mandouma fai un tempo... despois espertei.
Ala, a votar.
Barómetro Machista: 9

10 octubre 2005

Algúns Días Chuviosos

Aconteceu hai un par de anos. Eu vivía noutra cidade e espertaba todas as mañás con resaca e cunha idea na cabeza: matar escritores.
Un día saín á rúa as nove da mañá – eu acostumaba a erguerme as tres da tarde – e notei que comezaba a chover. Primeiro foi unha choiva fina e sen importancia, pero a medida que eu ía entrando máis no corazón da cidade, a choiva foise facendo máis forte e compacta. Comezou a chover en serio, e non parou ata cento quince días despois. Toda unha vida de choiva.
Eu seguía coa idea absurda na cabeza de matar a todos os estúpidos escritores que atopara no meu camiño, aínda que, entre tanta choiva tamén tiven a estúpida idea de ir algunha vez de putas. Sei que soa mal, pero é unha cousa proletaria e honrada. E así foi.
Unha noite – chuviosa – collín o último autobús que saía da cidade e baixei na estrada do aeroporto, enfronte dun club de nome que xa non recordo. Comezou chover con máis forza e entrei. Non había moita xente, nin moitas putas. Sentei nun taburete e pedín un café dobre. O tipo – un tipo moi desagradable – dixome que non facían cafés. Pedín un whisky con soda. Unha puta morena de dezanove anos sentouse ao meu lado e preguntoume se lle convidaba a unha copa. Díxenlle que non. Marchou xunto ao concelleiro de urbanismo que estaba sentado no outro lado da barra. El si que lle invitou a unha copa. Un tipo educado, pensei.
Acabei o meu whisky con soda e pedín outro. Achegáronse a min algunhas putas máis pedíndome que lles convidara a tomar algo, pero eu non tiña moitos cartos e tiven que respostarlles negativamente a todas. Cando lles dicía que non, elas marchaban en busca de outro tipo que lles convidara. Tan só unha delas quedou un anaco máis ao meu lado e contoume que era extremeña e levaba dúas semanas traballando alí. Namoreime nese intre, pero en canto marchou xa me esquecín da súa cara.
No terceiro whisky entrou un tipo no clube. Levaba un abrigo negro e un maletín de pel. Soábame a súa cara. Sentouse relativamente preto de min. Pensei que me ía pedir que lle invitara a unha copa, pero non me dixo nada. Nese intre caín na conta de quén era. Non había moitos escritores neste país que tivesen o Nobel de Literatura. Sorrín e dinlle un grolo longo ao meu whisky. Pensei en matalo alí mesmo cas miñas mans. Non fun capaz, son vergonzoso demais para asasinar en público. A puta extremeña achegouse a el e o Nobel invitouna a unha copa. Un tipo educado, pensei. Dez minutos despois marcharon os dous escaleiras arriba. Perdín ao meu amor extremeño por un mísero Nobel de Literatura.
Paguei as miñas copas e saín do local. Chovía inténsamente. Non había buses para voltar á cidade, e non me podía permitir un taxi. Senteime no chan, diante do local baixo a choiva e acendín un cigarro. Chovia. Suspirei nun par de ocasións e desexei con todas as forzas gañar o Nobel de Literatura. Non foi posible. Pasou un coche pola estrada e fixo soar o seu claxón. Dinlle outra calada ao cigarro e pechei os ollos. Aínda faltaban noventa e tres días para que deixara de chover.

03 octubre 2005

Not to touch the earth...Henry


Paralízase o mundo, e as persoas e incluso os gatos porque a lúa pasou por diante do astro sol sen pena nen gloria. Unha penumbra a media mañá que espertou a idea agochada durante moitos anos, de que as cousas máis grandiosas do universo non son patrimonio exclusivo dos humanos idiotas; cousas como a lúa baixo os teus ollos...ou o sol que ilumina os nosos amenceres obreiros camiño do sur do país...ou o vento frío que recorre o deserto de Nevada antes de chegar á cidade das luces e os dados trucados... ou as follas de herba que medran a modo nos ocultos bosques do Courel... ou os copos de neve que converten as rúas de Londres nun baile de namorados baixo os farois eléctricos...ou a choiva intermitente que bate nos coches das autopistas nocturnas que sempre levan ó norte...
As grandes cousas escapan ó noso entendemento. Somos imbéciles sen remedio.
Cantaba alguén fai xa anos: "Not to touch the earth, not to touch the sun..."e alguha canción máis. Era un borracho pero dicía cousas certeras.
Por iso maldigo o día no que os simios africanos baixaron das árbores e comezaron a camiñar para que, miles de anos despois, decidiran facer estatutos, construir valados fronteirizos, lanzar opas hostís ou construir petroleiros que surquen os nosos océanos. Maldigo ese día e tamén maldigo este día de penumbra no que o meu corazón tapou a pouca lus que quedou entre ti e máis eu, para rematar regalándoche todo o amor que flota entre ti e máis eu.
A Noe e Henrique...

01 octubre 2005

Outubro Blues Again


Amanece outubro chuvioso(por fin)despois de quince días vacacionais onde o pretérito verán asomou polo borde dunha copa de barceló e iluminou as noites ó lado das compañias máis queridas e extranas. Eu son unha persoa que non estou acostumado a ter vacacións; supoño que é herencia polo feito de ser fillo de obreiros. Tampouco é que me guste traballar, é máis, odio traballar, pero é o futuro que me gañei durante moitos anos estudiantís. Pero non era disto do que quería falar... eu quería falarvos destos quince días no que o verán volveu asomar no horizonte da tristeza... destes quince días que aproveitei facendo cousas de interes persoal, intelectual(é coña) e sexual(máis coñas)... en definitiva cousas que acapararon estes quince días pasados.
Como podedes observar pola imaxe superior estiven practicando coa cámara fotográfica utilizando á miña compañeira cósmica de modelo. Non vou ser William Klein, pero é divertido tirar fotos a todo o que se mova.
Outra cousa na que aproveitei o tempo foi na esquecida lectura. Atopei... ou mellor dito, atopáronme un libro de fermoso título que levaba tempo buscando: "Levantad carpinteros la viga maestra" do maestro Salinger... recomendable. Como tamén é recomendable o libro que tivo a ben deixarme (devolvereicho)o magnífico Menguante: "Un año pésimo" do inigualable John Fante. Gracias...perdón Grazas.
Quitando as fotos e a lectura non fixen outra cousa máis que beber ó lado do meu irmán,diablito e avogado do diaño na cidade da eterna luz... e beber de novo ó lado de TomTraubert, Casatlantica e Menguante na cidade da luz agochada baixo terra. Boas experencias etílicas que non nos levaron a ningún lado e serviron por outra parte para sorrir un anaco que nunca está de máis... por todo iso: gracias... perdón, grazas a todos.
Agora que xa estou de volta, seguirei semanalmente escribindo neste blog de perdedores, alcólicos, estúpidos idealistas... e que vós estedes aí.
Saúdos e bicos
P.D Saúdos tamén as fenomenais amigas do Malas Pécoras... boas copas que serven aí.