O sábado apareceu a lúa á hora pactada e o poeta chegado de Ribadeo visitoume e plantexou o feito de voltar a envelenarnos unha noite máis. Chamei a Loren, a partir de hoxe o negro, e os tres metémonos nunha nova aventura etílica – nocturna.
Se por algo era diferente esa noite de sábado a outra, foi polo feito de que os bares ían pechar unha hora antes por mor dunha nova lei aprobada por homes
traxeados elexidos democraticamente por outros homes máis estúpidos se cabe que os votaron coa esperanza de que as cousas cambien. O feito foi que as catro da mañá — xa cunha boa dose de veleno no corpo — todos os malditos bares e
clubes pecharon as portas e tivemos que quedar na rúa coa copa na man e cara de imbéciles.
Aínda non sei moi ben a razón pola que queren que os bares pechen máis cedo, pero supoño que aos homes traxeados non lles gusta a idea de ter as rúas cheas de borrachos ás cinco da mañá.
As noites de sábado soen comezar da mesma maneira... a primeira copa, un cigarro tras outro, outra copa, outro bar... pero dende logo, polo menos no meu caso sempre rematan igual; tardo cinco minutos en abrir a porta da casa, unha visita ao lavabo, un vaso de auga e depositar o meu corpo na cama onde o veleno comeza a perder forza. E así foi.
O domingo, un home chegado do continente africano ofreceume dvds a cinco euros, e nun primeiro momento tal vez debido á resaca, non lle fixen moito caso. Pero foi despois de darlle un grolo ao café e mirar máis detidamente, foi cando me decatei que entre os dvds tiña esa pequena xoia chamada
Million Dollar Baby.
Esa mesma tarde, meu amor, o meu gato e eu tirámonos no sofá da miña casa e visionamos entre algún café e algunha bágoa a última película do vello cabrón de
Eastwood.
Para quen aínda non vira a película podo asegurarlle que non lle vou destripar o final e incluso non vou falar nada da historia central da película. Tan só dicir que me seduxo dende os primeiros cinco minutos o magnífico relato de personaxes perdedores — que non fracasados — intentando buscar o seu sitio no mundo. Unha historia que che impacta non tanto polo dramatismo da mesma, senón polo moito que se parece á historia de calquera de nós, persoas sinxelas que tan só loitamos no día a día para poder obter un mínimo de felicidade nas nosas vidas; Ao fin e o cabo, iso é o que pretendemos todos neste maldito planeta, sen ter en conta o noso traballo, ou a nosa posición económica ou a nosa condición sexual.
Tan só mencionar que por riba do fume de cada cigarro e do asombro inicial dos fermosos e clásicos planos da película, fun capaz de ver que
Hilary Swank se sabe escoller futuros proxectos, chegará a ser unha das actrices máis respetadas e máis interesantes do mundo do cine.
Ao rematar de ver a pelicula, a dor de cabeza provocada polo veleno da noite pasada xa non estaba, tan só quedaba dentro de min unha mestura de esperanza e sufrimento que intento superar escribindo estas líneas mentras escoito na radio á voz que representa a todos os perdedores do mundo,
Tom Waits.
Seguirei esquivando dereitazos coa lección máis aprendida.... gracias Eastwood.