30 marzo 2005

Strange Days


Parecía que a maldita semana santa non se ía ir nunca... Entre os festivos, as copas, os cambios de hora, as noites, máis copas... e todo o demais, xa case quedei morto para toda a semana.
Estes días estiven desintoxicándome mentalmente de internet; precisaba algúns días afastado destas teclas, e dos blogs, da pantalla que acaba coa miña vista...etc.
Ademais, aínda que pareza estrano, déronme unha boa nova, pois ao parecer despois de tantos anos vou poder volver publicar algo... resulta que queren un poema meu para un libro colectivo que esta a facer un tipo, como menos interesante. E iso foi outra das razóns pola cal deixei de deprimirvos cos meus textos neste divino blog.
Aínda non sei nada do libro... nin o título, nin quén máis vai estar; pero non vos preocupedes que cando saiba algo máis xa vos informarei debidamente para que o merquedes (risas).

Agora, neste mércores onde a choiva cae novamente para limpar o asfalto e as nosas conciencias, seguirei traballando e esculpindo algún poema máis... soñando con todas esas cousas... camiñando cara ao futuro... e pensando un pouco en vós.
Prometo que o próximo post que escriba será máis interesante.
Sen fin ata o fondo...
P.D. Se tendes oportunidade deberíades ver unha película que tiven o pracer de ver onte entre o fume de cigarros e unha boa taza de café... non vos vai defraudar.

24 marzo 2005

Ateos, comunistas, obreiros do carallo.




Hai que foderse, en serio. Hoxe, xoves santísimo e divino deberiamos estar todos durmindo acompañados ou non, pero durmindo; ou metidos na cama agardando que alguén nos traia o almorzo; ou mesmo botando un deses de pola mañá que sentan tan ben e deixanche outro corpo para todo o día. Deberiamos estar facendo calquera cousa... calquera menos traballando que é o que estou facendo agora mesmo.
Xa sei que parece incríble, pero é certo. Agora mesmo (10.45h) estou no meu posto de traballo mentras os demais fillos de puta descansan ou durmen ou agardan almorzos na cama... ou o que sexa. Eu non.
Supoño que isto de traballar en día santo seguro que ten que ver co feito de ser ateo; quero dicir, que aqueles que crean na gran divinidade... aqueles que teñan fe... aqueles que vaian regularmente a misa son os que de verdade merecen descansar en día santo. Os demais, malditos ateos comunistas obreiros do carallo temos o que merecemos... un día laborable máis.
Estou seguro que algunha forza superior (dende o seu punto de vista) meteu baza para que eu tivera que traballar hoxe. Agora ben, dende este blog divino podo asegurarlle que as cousas non van quedar así; diso nada. Preparate señor porque a vinganza será cruenta... como mínimo.
Bó día santo a todos os homes e mulleres de ben...
aos demais... boa xornada laboral.

22 marzo 2005

American Way of Life...oh yeah


A Javi e Ángel... grandes coñecedores da Amércia máis profunda.
MANEIRAS
Ao rematar os seus estudos de bacharelato, Calvin comezara a traballar na ferretería do seu pai na avenida principal de Carlton.
Carlton era a típica vila situada no medio oeste americano, entre os grandes campos de centeo e as autoestradas que levan ata o pacífico. Era unha desas vilas aburridas e monótonas onde tanto nevaba no inverno como facía moita calor no verán.
Os seus tres mil habitantes aproximadamente vivían na súa maior parte da gandeiría e da agricultura. En Carlton había unha grande avenida principal onde se concentraba o escaso comercio local. Tamén había a dous quilómetros, na estrada que conduce ata as soleadas praias californianas, un centro comercial construido fai meses e inagurado polo governador do estado. E iso era todo o que había en Carlton.
Pouco despois de comezar a traballar co seu pai, Calvin coñeceu a Lucy nun dos tres bares que había en Carlton. Lucy era a camareira dese bar. Namoráronse e un bonito domingo de outono casaron na capela de Carlton e despois celebraron o banquete no restaurante do tio de Lucy, preto do río que parte o estado en dúas metades.
Meses despois, Calvin pediu un crédito no American West Bank, mercou unha casa de dúas prantas nas afóras e hipotecouna.
Lucy quedou preñada ao pouco tempo, así que Calvin decidiu deixar o traballo na ferretería do seu pai e buscar algo que lle reportara máis ingresos.
Atopou un traballo de encargado na sección de alimentación do centro comercial.
O pequeno Jim naceu en outono e pouco tempo despois foi bautizado na capela de Carlton.
Dous anos despois, Calvin ascendeu a xefe da área de alimentación do centro comercial.
O irmán do pequeno Jim, John, naceu en agosto e tamén foi bautizado na capela de Carlton.
Pasaron os anos e Calvin foi ascendido a xefe de todas as áreas do supermercado do centro comercial, no mesmo ano que cumplía cuarenta e dous e o pequeno Jim comezaba o bacharelato.
Un sábado de setembro dese mesmo ano, Calvin saiu de traballar do centro comercial ás dez da noite; parou a súa ranchera no bar onde coñecera a Lucy e tomou un whisky só; despois chegou a casa, bicou a Lucy, despediu a Jim que ía a ver un partido cuns amigos, saúdou a John que estaba a ver o programa de Ed Sullivan no televisor, subiu ao seu cuarto, colleu o revolver que lle regalara o seu pai polo aniversario de boda e meteuse un tiro na testa ao tempo que se deitaba na cama.
Dous días despois foi enterrado no cementerio, atrás da pequena capela de Carlton.

21 marzo 2005

Diario de Domingo Resacoso (O ano da Carracha)



Este sábado foi tan penoso que non merece nin a pena comentalo. Un deses sábados, xa sabedes, no que o corazón atopa a fendidura perfecta pola que fuxir e che deixa completamente na máis pura soidade. Ese tipo de soidade existencial que sempre se atopa nos lugares máis ateigados de xente.
O dito... un sábado para esquecer... e temer.
O domingo xa tiña o corazón a tantos quilómetros de distancia que non me preocupei por mirar ningún filme que merecese moito a pena; pola contra o que fixen foi observar unha gala de premios precisamente de cine, ou mellor dito e para ser máis correcto... de audiovisual, audiovisual galego... os Mestre Mateo 05.
A gala, estúpida, longa, previsible como todas as galas de entrega de premios... oscars, goyas, césars, etc... inundou o meu televisor case que tres horas no que vin todo o peor e o mellor que hai no audiovisual de este país. Desgraciadamente teño que dicir que se viu máis do peor que do mellor; por que se un filme como "o ano da carracha"... ou da garrapata... ou do carallo... é o mellor filme que se fixo en Galicia no ano pasado, case é mellor que non se faga nada máis. Actores patéticos, Director pseudo video clipeiro, montaxe de Mtv, música pufff... e moito máis. O único que se salva ou se pode salvar do peor filme que vin en moitos anos... pois aínda que pareza unha contradicción eu salvaría o guión. Pois no metraxe do filme hai algún diálogo e algunha teoría que como menos poderíamos dicir que é algo inxeniosa... dentro do espíritu friki e paria no que se move a película. Aínda así segue a ser unha das peores películas do ano con diferencia.
O resto da maldita gala tan só serviu para ver a estupidez e a falta de ridículo que existe entre os profesionais do audiovisual galego... e algunha outra que non se adica a isto.
Premios absurdos, numeros musicais absurdos, humor absurdo... e o colofón final: unha morea de premios para ese filme patético. Estes premios tamén se deberían poder declararse desertos...
O único que mereceu a pena foi que se tivera recordado a Chano Piñeiro... un dos poucos directores galegos que mereceu a pena. O resto pura parafernalia Hollywoodiense dende o sur de galicia ao resto do mundo.
Estaremos todos contentos de carallo. O próximo ano tal vez unha película titulada " As fantásticas aventuras sexuales dun universitario en compostela" sexa o filme que se leve todos os premios onde seguro que hai magníficas interpretaciones como houbo, claro está, no ano da carracha.
Parabens aos gañadores.
Terei que deixar de ver cine por un tempo e voltar a iso da literatura... aínda que sexa barata.
Mellor sorte a proxima vez Rubín... seguro que será algo grande.

18 marzo 2005

Waiting For The Sun (O peso da alma)


Hoxe parece que o sol saiu para renovar as nosas enfermizas almas... e iso está ben. Hoxe, aproveitando a saída do sol podería ter aproveitado e darme unha ducha xa pola mañá cedo; despois podería terme barbeado finamente e botarme un bó perfume polo corpo; tamén debería ter elexido unha boa roupa acorde co bonito día... por exemplo uns finos pantalóns de verán cor terra, unha camisa clara que deixara transpirar os raios do sol e para rematar un calzado elegante e primaveral que me levara a preciosas terras de ensoño.
Evidentemente non fixen nada diso. Levanteime da cama á mesma maldita hora de sempre e evitei con moita cabeza a ducha, o perfume e as prendas primaverais. Hoxe non é o día. Aínda sigo agardando polo sol como dicía a canción.
Penso que debaixo de cada raio do astro sol aínda se agochan moitas miserias que resolver. O inferno aínda é un fogar do que non podo fuxir tan facilmente como querería. As cousas son así e non hai máis voltas que darlle.
Seguirei agardando polo sol mentras observo aos franquistas sair de novo ás rúas a protestar polo de sempre... agardando mentres os que me rodean intentan arranxar os seus propios infernos... agardando ata que os horarios dos bares cheguen ata a saída do sol... agardando que atrás de cada curruncho haxa un mínimo de esperanza para os perdedores de todos os días... agardando que cada noite traia unha nova sorpresa agochada nas costas... agardando que estes escalofríos de ver como se move o mundo saían de min ao espertar... agardando a que cada día soporte novamente o peso das nosas almas.
En fín que seguirei agardando polo sol mentras este inverno de farmacias e barras de bar continue incustrado nos meus osos.
Sin fin ata o fondo...

17 marzo 2005

Tarde ebria escoitando:


Dende o fondo do inferno... saúdos

15 marzo 2005

D-efecto Bolboreta


Accésit II certame de Microrrelatos Lonxa Literaria Moaña



Aquela mañá, Alberto contoulle a súa amiga Sofía que a noite anterior se deitara cunha rapaza que coñecera no pub. O problema, era que Alberto sentíase desgustado porque ao seu parecer cria ter forzado un pouco a aquela rapaza a deitarse con el...
E despois da conversa todo ocorreu moi depresa... pois Sofía chamou á ex moza de alberto, Susana, e díxolle que o seu ex mozo violara a unha rapaza moi noviña ela; así que Susana, incrédula e desgustada, chamou ao seu pai, avogado prepotente e relatoulle como Alberto violara a unha rapaza de quince anos e despois lle dera unha paliza nun motel das afóras.
Sorprendido o pai de Susana, chamou ao seu amigo Antonio Vázquez, comisario, e contoulle con pelos e sinais como Alberto violara a unha menor, déralle unha paliza de morte e despois metéraa no maleteiro do seu coche conducindo pola autoestrada e saltándose a peaxe ata chegar a un monte, onde se desfixera do corpo. E así foi como o comisario redactara a orde de búsqueda e captura dun violador e asasino moi perigoso que tiña atemorizada a todas as mulleres da cidade.
Nas afóras, aquela rapaza que pasara a noite con Alberto, estaba tumbada na sua cama, sorrindo por ter perdido a virxinidade cun home tan marabilloso a noite pasada.

14 marzo 2005

Diario de Domingo Resacoso (Entre Copas)


O sábado apareceu o sol pola mañá cedo e pola tarde Tom Traubert decidiuse a facernos unha visita directamente dende a capital ata estas terras infernais onde o mar nunca chega á praia.
Xa na noite, dividimos a alma entre os peores antros de música moderna e as copas terriblemente mal combinadas e un ou dous locais onde poidemos conversar sobre os grandes temas universais incustrados en conversacións intranscendentes sempre bañadas por algunha copa.
O Negro non tiña o seu sábado... e iso doeume porque é o tipo de persoa que merece que o sol sempre saia ao lado da súa fiestra; aínda así, dentro do seu propio inferno, aguantou o tipo e soubo quitarlle a pouca maxia que agochan este tipo de noites.
E aínda podo dicir que houbo tempo para que volveran a min os peores sentimentos que facia moitos meses que non me atacaban de maneira tan voraz... porque mentras Tom Traubert era atacado salvaxemente por unha loira madura de pouco ver, e o Negro perdíase na noite intentando esquivar a súa tristeza... eu, como un lobo enfermo, observei detidamente a toda a xente que me rodeaba e volvín a sentir odio pola humanidade. Non sei que dicir, eu non quería, pero foi inebitable... na noite, cunha copa na man, un cigarro e cara de imbécil volvín a sentir odio por todas as persoas do mundo. Odiei e odiei ata que xa non o aturei máis e deixei que a noite se perdera por fin no fondo do inconsciente... que é o que facemos todos.
O domingo ao mediodía volvínme a atopar co meu distribuidor oficial de cine pirata de actualidade, e esta vez, por un precio moderado agasalloume cunha comedia negra que salvara a miña mente do inferno no que estaba. E así sumei entre a miña colección de filmes sobre perdedores un novo título maís: Entre Copas... ou no orixinal, Sideways.
Asi, despois de botar unhas risas xunto con Tom Traubert, o meu amor, o gato e Woody Allen no seu homenaxe en branco e negro a Manhattan fixen o de todos os domingos de resaca (aínda que esta vez menos), deixarme deslizar ata o fondo dun bo filme que faga que o tempo se deteña e os soños alberguen aínda unha mínima esperanza de materializarse...
Cumplín co ritual e fixen café, café que inundaba a sala co seu sabor; acendín un camel e suspirei deixándome levar pouco a pouco; e así comezou a película que nos transportou a outro país, a outra cultura, a outro mundo onde os problemas sempre teñen solución.
Agora, quizais por que non teño o día e esta banda sonora que estou escoitando non axuda a levantar a moral, non vou falar da película. Quén xa a vira xa terá a sua sabia opinión sobre ela e quén non a vira aínda lle deixo de referencia outras dúas películas anteriores deste novo director que dará que falar máis se cabe : Election e About Schmidt.
Agora xa non quero nada máis... tan só durmir e voltar a soñar... só iso.

12 marzo 2005

Fora As Palabras (Unha Tempada de Fe Perfecta)

"I´m the lizard king... I can do anything"
J.D.M

Os meses pasan apresa entre os dedos e eu berro "fora as palabras...fora as palabras de enriba da mesa"... e é cando todo se difumina na noite como a migración das aves buscando a calor da cidade.
Todo se convirte niso e nada máis... xa sabedes, a cidade é un campo de batalla e as unidades de desplazamento vixian cada movemento que dou... que se atraveso as rúas... que se me agocho nalgún rincón escuro, que se, que se, que se... e todo volvese así, desa cor negruzca que doe nas mans e na boca.
Pero eu agardaba outra cousa, non sei, algo distinto que baixara coma un foguete e despedazara as ilusións sobre a estrada. Agardaba que soara jazz ou algo de Wargner en cada charco mollado dun farol... agardaba que cada nota alimentara a un novo cigarro e a garavata fixera xogo coa miña camisa azul ceo... agardaba que as mulleres foran aínda máis putas cando a lúa máis as iluminara... ou que cada grolo fora o reducto no que se depositaran os pensamentos máis obscenos.
Non sabería que dicir agora.
Fora as palabras... dicía alguén ao borde da morte porque sabía que lle quedaba pouco tempo para seguir habitando este planeta... fora as palabras... como se así solucionase algo.
E xa é Nadal... e todo en vez de branco pois sae vermello espumoso dos sumidoiros da cidade e baña as pernas das boas familias que apuran os últimos regalos, xa sabedes, unha boneca loira como o centeo que alimente os soños desa rapaza mentalmente transtornada...ese xogo de consola que fará que o tempo se lle pase moito máis apresa ao pequeno bastardo que ten a peor nota da clase de matemáticas... ese reloxo falsamente bañado en ouro que posue a maior cornuda de todo o vecindario... e ese pixama de seda cor burdeos para o alcólico prexubilado da telefónica.
E despois todo é felicidade o día de Nadal porque as miserias de todas as familias quedan soterradas baixo centímetros e centímetros de neve... e así polo menos sorrín ata o día de reis.
E aínda así eu sorprendome con todas esas cousas absurdas de familias aparentemente ben colocadas no planeta...
Por iso en Noiteboa escapo entre a néboa e sento nese parque deshabitado de fauna urbana e poñome a ler A Sangue Fria de Truman Capote e agardo a que me entren as gañas de matar... si, de matar.
Fora as palabras... fora as palabras... hoxe teño gañas de dar morte... agardando que pase o nadal entre os edificios nocturnos... hoxe teño gañas de dar morte... como un príncipe defendendo o seu trono defenestrado... como o afiador de coitelos que recorre as vilas máis profundas de lonxanos países... como o trompetista que vende o seu pulmón furado polas notas graves... como todo iso e máis...
Hoxe por fin marchan as palabras se eu teño gañas de dar morte...

08 marzo 2005

A Barba como aclaración visual na narrativa cinematográfica

Nos filmes, sobre todo de procedencia norteamericana, úsase moitas veces o tópico da barba como angustia ou desesperación do protagonista, quero dicir, que se durante a maior parte da metraxe da película o protagonista se nos presenta sempre barbeado, e tan só, nunhas poucas esceas, este sae con barba (longa, curta, de dous días, etc...) é por algo concreto... e ademais, é por algo tan tópico e estúpido que non ten moito sentido.
Por exemplo: O típico policia do departamento de homicidios, que está investigando un caso de triple asasinato no distrito de South Central en L.A... o caso é que é un bó policia, alto, moreno, pulcro no seu vestir e na súa forma de falar, aínda que duro cando ten que ser duro. Cando este policía, chamémoslle Mike por exemplo... cando este policía mete a pata, e nunha visita á casa da ex moza do posible asasino, mata accidentalmente ao actual mozo da ex moza do presunto asasino, aos seus superiores non lles queda máis remedio que afastalo do caso; aínda máis, teñeno que afastar do caso porque Mike é un bó policía e un bó tipo, pero todos na súa comisaría saben do seu problema co alcol dende hai anos. E é aquí cando a barba comeza a aclararnos o grave conflicto interior e o sufrimento que está a padecer o noso amigo Mike, porque Mike, ao que lle retiraron a súa arma e a súa placa, pasa todo o santo día na casa, bebendo whisky barato, mirando a MTV, e comendo comida china. Pero o máis grave do asunto e o que nos fai saber do sufrimento do pobre de Mike, é que o home xa non se barbea, polo que ten unha barba de catro días que leva ao espectador a compadecerse moi en serio do noso amigo policía.
Visto deste xeito, deberíamos saber que a barba está asociada á depresión e ao alcolismo. É máis, poderíamos dicir que todos os homes que teñen barba son uns alcólicos e que seguramente mataron a alguén ao longo da súa miserable vida exenta de coitelas de barbear...
...polo menos en Hollywood é así.

Diario de Domingo Resacoso (Million Dollar Baby)


O sábado apareceu a lúa á hora pactada e o poeta chegado de Ribadeo visitoume e plantexou o feito de voltar a envelenarnos unha noite máis. Chamei a Loren, a partir de hoxe o negro, e os tres metémonos nunha nova aventura etílica – nocturna.
Se por algo era diferente esa noite de sábado a outra, foi polo feito de que os bares ían pechar unha hora antes por mor dunha nova lei aprobada por homes traxeados elexidos democraticamente por outros homes máis estúpidos se cabe que os votaron coa esperanza de que as cousas cambien. O feito foi que as catro da mañá — xa cunha boa dose de veleno no corpo — todos os malditos bares e clubes pecharon as portas e tivemos que quedar na rúa coa copa na man e cara de imbéciles.
Aínda non sei moi ben a razón pola que queren que os bares pechen máis cedo, pero supoño que aos homes traxeados non lles gusta a idea de ter as rúas cheas de borrachos ás cinco da mañá.
As noites de sábado soen comezar da mesma maneira... a primeira copa, un cigarro tras outro, outra copa, outro bar... pero dende logo, polo menos no meu caso sempre rematan igual; tardo cinco minutos en abrir a porta da casa, unha visita ao lavabo, un vaso de auga e depositar o meu corpo na cama onde o veleno comeza a perder forza. E así foi.
O domingo, un home chegado do continente africano ofreceume dvds a cinco euros, e nun primeiro momento tal vez debido á resaca, non lle fixen moito caso. Pero foi despois de darlle un grolo ao café e mirar máis detidamente, foi cando me decatei que entre os dvds tiña esa pequena xoia chamada Million Dollar Baby.
Esa mesma tarde, meu amor, o meu gato e eu tirámonos no sofá da miña casa e visionamos entre algún café e algunha bágoa a última película do vello cabrón de Eastwood.
Para quen aínda non vira a película podo asegurarlle que non lle vou destripar o final e incluso non vou falar nada da historia central da película. Tan só dicir que me seduxo dende os primeiros cinco minutos o magnífico relato de personaxes perdedores — que non fracasados — intentando buscar o seu sitio no mundo. Unha historia que che impacta non tanto polo dramatismo da mesma, senón polo moito que se parece á historia de calquera de nós, persoas sinxelas que tan só loitamos no día a día para poder obter un mínimo de felicidade nas nosas vidas; Ao fin e o cabo, iso é o que pretendemos todos neste maldito planeta, sen ter en conta o noso traballo, ou a nosa posición económica ou a nosa condición sexual.
Tan só mencionar que por riba do fume de cada cigarro e do asombro inicial dos fermosos e clásicos planos da película, fun capaz de ver que Hilary Swank se sabe escoller futuros proxectos, chegará a ser unha das actrices máis respetadas e máis interesantes do mundo do cine.
Ao rematar de ver a pelicula, a dor de cabeza provocada polo veleno da noite pasada xa non estaba, tan só quedaba dentro de min unha mestura de esperanza e sufrimento que intento superar escribindo estas líneas mentras escoito na radio á voz que representa a todos os perdedores do mundo, Tom Waits.
Seguirei esquivando dereitazos coa lección máis aprendida.... gracias Eastwood.

06 marzo 2005

Amor a vinte dólares


Cidade da habana. 23.35h. Bar Hotel Sevilla. 29 grados centígrados
Estou tomando un ron con cola, como non podía ser doutra maneira e aínda que estou só non estou nada aburrido, pois foi un día do máis intenso na capital cubana. Pola mañá visitei o museo da Revolución, e despois tomei limonada na terraza dun bar onde coñecín a Sara, pequena e gran muller a partes iguais.
Sara levoume a coñecer o seu barrio (non sabería voltar a el... e case mellor así) e despois presentoume a algunhas persoas que reparaban coches nas rúas do barrio, ou arranxaban as portas das casas, ou facían calqueira tipo de traballo que as tivera entretidas nas súas miserables vidas. Era así.
Despois de que Sara me mostrara o seu barrio, eu mostreille o meu corpo nun cuarto dunha pensión... o íncrible de todo e que tan só me cobrou vinte dólares e un par de zapatos para o seu irmán pequeno.
Xa dixen que Sara, aínda que era baixiña, era unha gran muller.
A media tarde, comemos algo nun café da parte nova e despois tomamos té con limón e xeado de tona e fresas, fumamos cigarros, bicámonos e en ningún momento pensei en Laura.
De feito ¿quén carallo é Laura?.
A media tarde, Sara explicoume certas cousas do seu país, e eu escoiteina con atención, aínda que eu xa tiña o meu propio punto de vista sobre como funcionaban as cousas nesa parte do caribe.
As sete da tarde despedímonos diante do meu hotel; démonos un bico de película ante a mirada do servicio de aparcacoches e duns turistas cataláns... "adeus Sara... ti es a esencia desta illa... unha porta aberta ao mar".
Despois metinme no bar do hotel a beber e a fumar...

02 marzo 2005

Diario de Domingo Resacoso (It"s a wonderful life)


Penso que foi o domingo pasado, porque tiña unha resaca considerable; a noite anterior, Lorenzo, que é un sol, levoume de tourné polos peores antros deste curruncho do mundo. Eu nun primeiro intre non estaba moi pola labor pois as estrelas non guiaban o meu camiño esa noite. Pero aínda así, collín carreira como o que máis esa noite e metinme de cheo nas fauces do lobo.

Como soe ocorrer nestes casos, cheguei a casa de madrugada e borracho; o gato miroume mal, a cama apartouse do meu paso, o leite quentouse no frigorífico e finalmente o baño foi o meu único aliado.
Pero o bó desta historia sen importancia non ocorreu o sábado, senón ao día seguinte, domingo resacoso de frio e choiva no peito. Ese domingo de tarde meu amor e máis eu disfrutamos dunha película baixo unha manta, enfronte dun café quente e un par de cigarros.
Eu tivera anteriormente unha morea de oportunidades de ver esa película en cuestión, pero sempre ocorría algo no último minuto que facía que o seu visionado fose un fracaso. Pero ese domingo non, ese domingo por primeira vez na miña vida vin "Qué bello es vivir".
Sinceramente non penso que vivir sexa unha cousa fermosa, e tampouco considero a James Stewart un gran actor, pero se teño que ser sincero, aínda que con iso gañe algún inimigo máis, teño que dicir que a película chegou a emocionarme. ¿E quén non se emocina con esa película?, pensaredes; e supoño que é así... os yanquis botana todos os nadales pola televisión e disfrutan dela como o primeiro día. O que me levou a pensar... ¿serei medio yanqui aínda que sexa por parte de nai? ¿disfrutaba eu anos atrás de filmes pastelosos aínda que moi ben rodados como este? ¿serviríanme garrafón a noite anterior e aínda estaría baixo o seu poder?. O feito é que non o sei, pero podo dicir coa boca chea, que aínda que non é unha gran historia, e non ten grandes actores e unha película que pode chegar a emocionar...
Eu quero pensar que foi o alcol o que me fixo emocionarme, aínda que pode ser tamén que nalgún momento da nosa miserable existencia todos nós precisemos vivir unha historia como a que viviu o palurdo de James Stewart baixo a neve inmaculada da american way of life...

Pequeno Itinerario de Verdades

Non podo crer que se sucedan dous días cunha mínima felicidade incustrada nos meus osos. Hoxe abrín El Correo Gallego e atopeime de fronte cun artigo que fala da eminente saída mañá do fermoso poemario de María Lado, "Berlín". Unha agradable nova saída dun xornal que semella unha folla parroquial de aldea.
Animo a todo o mundo que queira, a ler o libro e achegarse mañá ao casino de Compostela e disfrutar da presentación do mesmo... de seguro que haberá algunha sorpresa..
Agora... agardar que chegue a lúa e beber

01 marzo 2005

Unha triple con queixo

Sempre me gustaron os tipos que son indiferentes a todo o que lles rodea; esa clase de tipos que non levantan a voz porque saben que non é necesario para dicir o que queren dicir, e moito menos para facerse notar.
E agora, non sei se son as catro copas que levo enriba, ou é que estou baixo mínimos porque o vento frio non chega ata a miña cama, pero podo dicir que boto de menos aos tipos como Brando.

De feito, se agora mesmo fose o meu cumpreanos, pois pediría sen ningunha dúbida sentarme nun fast food con Brando e comernos unha triple con queixo sen dirixirnos a palabra. Iso é o que máis me gustaría facer agora mesmo. En serio que si.
Pola contra, o que vou facer agora e tumbarme no sofá en canto chegue á miña casa e mirar ao meu gato aos ollos. Ultimamente el sabe ben o que me gusta máis que ninguén.
O inferno cada día é máis inferno
Saúde Brando...

Moscow - Fisterra


Se hai algo máis divertido que coller unha boa patena un sábado pola noite, é ver a dous escritores pelexar ou discutir en público. Iso mátame, en serio que si.
E nesta historia da literatura galega hai moitas envexas, malas caras ou caras de cona, etc. E é por iso polo que hoxe estou contento, porque dende esta zona miserable na que habito sempre saen cousas boas, e iso ponme de bó humor e fai que o pequeno e perverso odio que teño á humanidade quede postrado durante cinco minutos.
Alégrome que a rapaza que sabe escribir nas pedras, a que coñece o que é liar poemas debaixo das barras dos bares, a que escupe á lua dende o alto do perigo... a que fai todas esas cousas poida compartir os seus versos con esas persoas que viven enquistados na neve. Alégrome, e iso hoxe en día xa é moito.
Noraboa Berlina... chin-chin co mellor ron da miña reserva especial.

O dominio da tristeza




Hoxe tal día como onte e mesmo como mañá recorro as rúas encorvadas desta vila e observo ás mulleres tapadas como de costume construir a sua fuxida matinal.
Non hai fronteiras dende a estrada
Non hai cordas invisibles que nos unan na escapada.
Escapan do centro do mundo cara ás periferias onde o sol tal vez saia máis tarde que en ningún outro sitio do planeta.
É así... dominanos a tristeza e pouco temos que facer
Soñar tal vez e espirnos pouco a pouco, para iso non fan falta cartos, tan só pensar que estamos aquí para algo.
Sirvome outra copa e saio á fiestra.
Non sae o sol aínda, pero unha nena pequena levou un globiño á escola e berroume: "todo é comezar Suso"
E asi o fixen