28 diciembre 2005

A Fin dos Días (Road Movie)

Para Noe... sempre


Ás veces
moitos quilómetros
convertéronse
en gramos de amor
no centro do inverno


a neve
que entrou lenta
pola fiestra
rematou por unir os nosos corpos
nun xuramento invernal..
xuntos ata a fin das estradas... das malditas estradas


despois
baixo as mantas
fixestes o que mellor sabías facer...
de cenicienta proletaria para min


como nunha película de estrada
como nunha road movie...
... mesmamente así.

21 diciembre 2005


Tírame da manta e dareiche de fumar (Misiva a Papa Noel)

Querido Papa Noel:
Dubidei en escribirche este ano. Sei que cada vez estás máis vello e gordo para andar de aquí para alá cargado de presentes, pero teño algunhas ideas para uns cantos tipos e tipas que me gustaría que poideras traer no teu saco infinito. Ti dirás o que podes facer. Aí vai a miña lista:
A Cenicienta Proletaria quero que lle traias todo o amor que hai no mundo. Non me vale un pouco de amor, precisa todo o amor que se desperdicia no mundo. Quero que recorras todos os recunchos do planeta en busca dese amor desperdiciado que existe entre as persoas e llo traias enteiro. Ti non te preocupes.... eu encargareime de darllo.
A Bandini quero que lle traias un editor cos suficientes collóns de atreverse a publicarlle unha novela. Quero que ese editor se decate de que vai editar a un dos mellores escritores do planeta. Que deixe a súa vida en Nova Iorque. Que abandone a Paul Auster, Dan Brown e demais literatos e veña a donde está a literatura de verdade.
A TomTraubert quero que lle traias duas cousas. A primeira é a muller de cabelo escuro e ollos claros que lle roubará o corazón entre copas e ducados e despois espertará ó seu lado o día de Nadal con mil bicos baixo a neve do olvido. A segunda cousa é un productor discográfico que sen dubidalo o fiche para a nova xira de Tom Waits. O vello de Tom sempre precisou alguén que lle bote unha man co seu clube de fans feminino.
Para Casatlántica quero que lle traias dúas cousas tamén. Primeiro cen anos máis de vida, para que poida aproveitar todos os intres, todos os minutos, todas as horas e lle quite o máximo rendimento. A segunda cousa, que atope a alguén especial para poder ensinarlle como aproveitar a vida.
A Avogado do Diaño quero que lle regales un ano de vacacións, con todos os gastos pagados, sen teléfono móbil en Barcelona, ó lado da súa muller... ou mellor, un ano de vacacións, con todo pagado, sen teléfono móbil para os dous en calqueira illa perdida do pacífico. Penso que é mellor así.
A El final del Cocodrilo quero que lle traias un xira mundial con Metallica. Así de sinxelo e directo. Seguro que vai ser a época dourada de Metallica no que a guitarra se refire.
A Rubín, que alguén poda apreciar o válido que é para contar historias tanto se as debuxa, como se as escribe, como se as roda cunha cámara. Despois, que volva a atopar o amor... el xa sabe onde buscalo.
A os demais que pasean de vez en cando por este mísero blog, pois traelles felicidade e amor (un bó tópico) que nunca está demais.
E a min vello... pois a min cando chegues o sábado, tírame da manta e dareiche un cigarro. E o menos que podo facer despois dunha noite tan dura. Fumaremos, conversaremos e beberemos un bó whisky.
Se nada disto se cumple, polo menos desexovos que teñades un Bó Nadal, que a estas alturas e máis que suficiente. Saúde a todos

19 diciembre 2005

A Festa está Noutra Parte


Sempre foi así. Fai anos escribín un poema chamado "eu tamén quero formar parte". Un ano despois publicáronmo nun libro, non sei se por lástima ou porque alguén tamén sabía que el non formaba parte. Pero ¿parte de qué?. Pois parte, simplemente formar parte.
Hai xente que forma parte de todo. Sabes de sobra quen son eses homes e mulleres que forman parte. Velos pola rúa e recoñécelos. Teñen un brillo especial nos ollos e o pescozo estirado e perfecto. Eles son a parte e os demais somos o resto.
Agora, nestes días pretos á fin do ano son consciente que nos meus días a festa está noutra parte. Non sabería explicar moi ben o por qué de esta exclusión case que voluntaria da parte, pero sei que eu non estou nese grupo.
Ainda que a verdadeira pregunta debería ser outra. A verdadeira preguntar debería ser: ¿Quero formar parte?... esa debería ser a verdadeira pregunta. E a contestación... pois a contestación debería ser simple: Si ou Non. No meu caso a contestación non é tan simple.
A festa está noutra parte Suso
Seino
¿Queres formar parte?
Eu?
Si ti Suso... ¿Queres formar parte?
Emm... Uff... Aggg... Non sei... non sei o que quero facer.
Sabia que contestarias iso amigo... por iso teño a resposta perfecta para ti.
¿Tela?
Téñoa amigo Suso... ven comigo e verás que hai nesta parte.
Está ben... aí vou... ata o fondo e con forza!


Asi sería máis ou menos... pregunta arriba pregunta abaixo.
Bó Nadal... vémonos na outra parte.

12 diciembre 2005

When The Music Over... París



Unha vez estiven en París. Foi xa hai anos. En París o sol saía sempre primeiro polos barrios obreiros e despois iluminaba as grandes avenidas. Aínda non se queimaban coches e a min non me importaba. Facía frío, e eu ía a visitar unha tumba. Aínda tiña rabia xuvenil e o pelo longo... todas esas cousas que temos ós dezasete anos. Agora teño moita máis rabia, pero o meu pelo comeza a caerse como se fora follas dunha árbore morta. Os anos pasan e o ceo aproxímase a nós. É asi.
Ó que íamos... unha vez estiven en París (por gracia e obra dun amigo reloxeiro e mellor persoa) e quixen visitar unha tumba. A tumba en cuestión atopábase nun céntrico e elitista ceminterio chamado Pere Lachaise. Ademais da miña tumba, había outras con nomes famosos tallados na pedras. Alí descansaban Edith Piaff, Chopin, Oscar Wilde, e un cantautor francés do que non quero acordarme. Dábame igual. Eu ía visitar unha tumba e iso era o importante.
Non foi doado atopala, pois o ceminterio era enorme. Tiña rúas e prazas, avenidas e glorietas, árbores e namorados nos bancos; había pombas e xubilados, turistas e franceses, negros, hispanos, holandeses, ingleses, italianos e guardias que custodiaban que os mortos non molestasen ós vivos. Ó final, tivemos que preguntar onde carallo estaba a maldita tumba, pois era imposible atopala entre tanto morto e o ceminterio ía pechar. Foi un antipático garda negro-francés quen nos dixo que fóramos ó carallo nos e o morto que habitaba a tal tumba. Eu díxenlle merci e media hora despois atopamos a tumba. Non había moita xente ó seu redor, e era estrano, pois normalmente sempre estaba chea de xente que miraba desenfocadamente o epitafio sinxelo e griego que alí estaba.
Fai anos, a tumba tiña un busto fermoso que coronoba a lápida. Alguén o roubou unha noite. Hoxe en día decorará algún salón parisino entre o canal plus e o dvd.
Achegueime á tumba e observei detidamente o estado decadente na que se atopaba. Puxen o xeonllo no chán e depositei un poema enriba da tumba. Un danés mirou para min estrañado e eu mandeino ó carallo. Erguínme e volvín observar a tumba. Despois marchamos a cear ó barrio turco que é onde mellor se come nas cidades europeas.
Entereime hai algún tempo que queren quitar ó morto dese ceminterio e levar os restos ó seu puto país. Din que molesta. ¿Molestan os mortos? Xa o dicía aquel garda negro parisino.
Se algún día volvo a París volverei ó Pere Lachaise a ver se aínda o morto está no seu sitio. Eu dende logo xa non estou.

09 diciembre 2005

The Heart of Saturday Night



Saes a rúa cos puños pechados e a esperanza no estómago. Os teus ollos brilan no escuro da noite e entras no primeiro local aberto. Tom Waits deixa sair da súa boca os versos de The heart of Saturday night, e ti miras como as palabras flotan polo bar mentras saboreas un Johnny Walker con xeo. A camareira limpa vasos cun pano noxento e acendes un cigarro. A noite móvese e os teus pés andan ó son das palabras do vello compositor. Ti non te podes mover. Ti estás atado á barra como un condenado máis. Fas un último esforzo e érgueste do taburete. Saes do local e camiñas pola rúa. Un coche pasa a grande velocidade e deixa sair do interior os versos de The Spy de The Doors. O coche segue o seu camiño e ti atrapas os últimos versos coa boca: " I’m the spy in the house of love...". Ti xa non es un espía, ti xa non es nada que merezca a pena.
Entras noutro local, o segundo que atopas no teu camiño. Apretas os puños e suspiras como unha alma en pena. O local ten máis xente da que ti pensabas, pero aínda así entras igualmente e rozáste contra as demais almas. Dos altavoces saen cuspidas as notas de Stairway to Heaven dos Led Zeppelin. Pensas que Jimmy Page sabia o que se facía. Pensas nos anos setenta. Pensas no pasado. Pides un vodka con limón e deixas de pensar, tan so imaxinas. Imaxínaste nun Londres proletario dos anos setenta e ti como un estúpido máis tamén tocas rock & roll en cada esquina do mundo. Senteste grande. Senteste inmenso como o mundo e bailas co teu vodka no centro da pista... no centro do mundo.
A noite móvese e ti móveste con ela. Volves a estar na rúa cos puños pechados e aínda a esperanza no estómago entre whisky e vodka. Outro coche solta poemas das rodas e acelera levándose consigo o Dirty Boulevard de Lou Reed. Un cabrón pensas, gústache esa canción.
A noite móvese e ti buscas outro local para saciar o estómago e paralizar os pensamentos, os malditos pensamentos. A tua cabeza sempre esta a soltar pensamentos estúpidos minuto tras minuto, hora tras hora, día tras día. Así toda unha vida.
Entras no local da fin da noite. Un marabilloso antro de perdición. Típico, tópico?... si, pero real. Hai máis xente que na Alemania nazi desfilando polas rúas fascistas. Arrasas con todo mentras Zack de la Rocha de Rage Agaisnt the machine berrea Bulls on Parade. Ti tamén berreas, pero de diferente maneira. Saltas, bailas e bebes; fumas e tocas, suspiras e esvaras. Caes ó chan. Sempre rematas igual... no chan. Todos os días no chan. Arrástraste ata a saída e quedas tirado na rúa. Pasan coches e xente que observa a tua cabeza etílica dar voltas. Din algo, pero ti non logras escoitalos. Na túa cabeza Jim Morrison esta a cantar os versos de The End.... ¿sabes?... "This is the end... this is the end, my friend... this is the fuckin end... "
Pechas os ollos e escoitas o corazón do sábado noite. Como no principio. Como no final da noite. Como todo.

07 diciembre 2005

Unha Tempada de Copas e Balas



Sae o sol e todo o demais importa máis ben pouco. Arde Papá Noel no paraíso nevado do norte e seguen mortos de fame e sede os demais habitantes do planeta. Isto xa é máis que un estúpido desfile... é un desfile grotesco. Chega o Nadal... a época máis marabillosa do ano, dín algúns; a época para estar coa familia, para facer un pouco o zombie nos mall centers, para tomar máis copas das permitidas e disparar máis balas das debidas.
Non sei, chega o Nadal e a min importame un carallo... coma sempre.
Houbo unha época na que crín en Papa Noeles e demais caralladas. Gustábame agardar que chegara as doce esperto por se podía ver a ese monte de merda chegar cos regalos no saco e botando os pulmóns afora. Hoxe en día cando paseo polas rúas molladas de Decembro teño gañas de coller a eses tipos que din: "Hooo, hooo, hooo" diante das portas dos comercios vestidos de braco e vermello e prenderlle as suas barbas e patealos de volta á inocencia da nai que os pariu. É así. Agora todo importame un carallo... coma sempre.