28 noviembre 2005

Unha Cousa Excepcional


A chamada foi de madrugada e concreta: " Matar a Marga. 3.000€ efectivo. Café Bar Colonial 22.00h. Sen rastro".
Non o dubidei. Era o meu traballo, matar xente.
O día en cuestión espertei cedo. Ducheime e barbeime. Botei perfume e puxen a americana para traballar. Gustábame esa americana; tiña cinco petos grandes e era entallada nos lados. Gardaba as dúas armas, o tabaco, o móbil e a carteira e non se notaba en absoluto. Armani fixo un bó traballo deseñando esa prenda.
Saín á rúa. Facía un día noxento. Chovía e facía frío demais para estar en setembro. Comecei a camiñar cara ó centro. Quedara co meu irmán ás dúas para xantar, ó parecer quería falar comigo dunha nova amiga que tiña. Gustábame conversar co meu irmán, era un tipo coa cabeza ben asentada.
Aínda eran as once, así que parei nos billares e bebín dous combinados de vodka. Xoguei tres partidas e perdín douscentos euros. Non se me daba nada ben o billar, pero gustábame vacilar ós tipos dos muelles que paraban por alí. Eran tipos grandes e mal encarados, pero no fondo eran tan estúpidos e débiles como todos os demais.
Estiven nos billares ata a unha e despois achegueime ó banco a pedir un estracto da conta. 9.720€, iso era o que tiña ese día de setembro. Acababan de pagarme catro mil por facer desaparecer a unha muller facía duas semanas. A tipa en cuestión ó parecer era unha zorra que non facía máis que poñerlle os cornos ó infeliz que me pagou. Normalmente non quero saber nada da persoa que vou a matar, pero o infeliz empeñouse en contarme a súa vida para que fora consciente da zorra que tiña que matar. A min dábame igual, aínda que fora Santa Teresa ía recibir un tiro na cabeza como todos os demais. O infeliz igualmente contoume a sua vida e eu escoiteino, tampouco tiña nada mellor que facer, e a fin de contas era o meu traballo.
Nesta ocasión, eu non sabía quen era Marga nin o que fixera, pero non me importaba, ía recibir un tiro na cabeza como todos os demais.
Cheguei ó restaurante ás duas e meu irmán xa estaba alí. Comemos napolitanas de polo, ensalada tricolor e tiramisú de postre. Paguei eu.... meu irmán estaba namorado demais como para pensar nesas trivialidades.
Pola tarde visitei á miña avoa. Era viuva, e eu un mal neto, así que sempre que tiña tempo libre ía pola súa casa e conversábamos do divino e do humano.
Ás sete deixei a miña avoa contenta e fun ó cine. Estaban poñendo a última de Lars Von Trier e non quería perdela. Collín un taxi e ás sete e media xa estaba sentado na butaca mirando a pantalla. Encantábame o danés ese do carallo.
Ás nove e media estaba fora do cine. O café bar Colonial só estaba a cinco rúas de distancia do cine, así que camiñei a modo fumando un vantage e desfrutando do vento frío baténdome na cara. Pouco antes de chegar, recibín unha chamada no móbil. Era o tipo que me chamara facía dous días. Parei nun soportal e escoitei o que tiña que dicir. Describiume fisicamente a Marga e pediume que non a fixera sufrir. Despois díxome que era unha zorra. Eu contesteille que todas eran unhas zorras; non o pensaba, pero deixábaos máis tranquilos.
Entrei no Colonial ás dez e cinco e senteime na barra. Pedín un combinado de ron e observei o local. Era un café cheo de estúpidos con aires literarios. Ó fondo do local tiñan un estante con libros. Achegueime ata alí e mirei os libros. Non era máis que basura comercial. Volvín á barra e acendín un vantage. Dez minutos despois chegou a tal Marga ó local. Observeina. Era fermosa. Levaba un abrigo de paño cor terra e unha minisaia beig que facía conxunto cunhas fermosas e caras botas de tacón altas en marrón. Marga tiña clase. Debía ter uns trinta e cinco anos; era morena de ollos claros e mirada tranquila e pausada. Debía ser a muller máis fermosa que vin na vida.
Sentou na barra, preto de min e pediu un café descafeinado; acendeu un cigarro e colleu o xornal. Erguínme do asento e achegueime ó seu lado. Díxenlle ó camareiro que me cobrara o café e puxera dous combinados de ron. Marga sorriume e miroume de arriba abaixo. Era máis fermosa de preto. Comezamos a falar tranquilamente. Falamos e bebemos durante duas horas. Ela estaba un pouco borracha e eu estaba saído. Saimos do Colonial e invitoume a sua casa. Definitivamente era unha zorra.
Contoume que o seu marido estaba fora da cidade ata o mércores. Evidentemente iso eu xa o sabía.
Cando chegamos a sua casa, bebemos máis e despois deitámonos alí mesmo no sofá. Estivemos unha hora facendo o amor e despois seguemos a beber e a conversar. Contoume o infeliz que era co seu home. Contoume cousas do seu traballo nunha axencia tributaria. Contoume cousas do seu gato. Contoume que tiña un amante máis novo que ela. Contoume que levaba catro meses sen deitarse co seu home. Contoume unha morea de cousas e eu miraba para ela porque era unha muller fermosa e infeliz.
Unha hora despois erguémonos do sofá e bicándonos fomos ata o seu dormitorio e fixémolo de novo. Foi impresionante. Abraceina con todas as miñas forzas e quedamos durmidos como dous nenos.
Cando espertei eran as sete e media da mañá. Marga durmía e erguínme da cama. Fun ó lavabo e botei unha longa mexada. Tiña sono. Fun ata o salón e collín o seu bolso. Maquillaxe, perfume, unha axenda... a carteira. Abrina. Tiña trescentos euros e tarxetas de crédito. Collín os cartos e seguín revolvendo no bolso. E foi aí onde pasou unha cousa excepcional, pois Marga, nun peto oculto do bolso, tiña unha fotografía. A tal Marga, fermosa e infeliz, tiña unha fotografía onde ela e o meu irmán estaban mirando á camara sorrindo como dous colexiales en día santo. Seguín revolvendo no bolso e atopei unhas probas médicas, que dicían que Marga estaba embarazada. Meu irmán ía ter un fillo. Quedei abraiado.
Volvín ó dormitorio e observeina durmir pracidamente. Puxen a miña americana, quitei a pistola e pegueille dous tiros, un na cabeza e outro no estómago.
Despois, saín do edificio e dispúxenme a cobrar os meus tres mil euros. Facía un bó día, moito mellor que o anterior, ou polo menos a min parecíamo.

21 noviembre 2005

CURTAMETRAXE
Título: CIDADE PROFUNDA
Duración: 2"
Xénero: DRAMA (por suposto)


INTERIOR. BAR. NOITE
O local é un verdadeiro antro de perdición... sombrío, lixado, cheirento; nas mesas un par de prostitutas fuman aburridamente mentras len revistas de moda. Nunha esquina do local hai un billar onde dous homes corpulentos xogan unha partida... os dous xogan bastante mal. Na barra, unha muller bebe un bourbon e fuma pensativa mirándose no espello que hai atrás das botellas. Eu sento ao lado da muller e pido un vodka ao camareiro; acendo un cigarro, aspiro o fume e despois bótoo con moita clase. A muller mírame de arriba abaixo e segue no seu trance nocturno. Eu miro para ela...
-¿Queres tomar algo preciosa?
-¿?
-¿Un whisky tal vez?
-Está ben...
O camareiro, un tipo baixiño e feo coma o demo, sirvelle un whisky á muller e a mín outro vodka. Ela acende outro cigarro (literalmente... ¡está fumando dous cigarros á vez!)
-¿Ti non es desta cidade verdade?
-¿Eu? – cuestiónome –. Pois non, pero vivo aquí... nas aforas. E ti... ¿vives na cidade?
-Si claro...
-¿E traballas aquí? – pregúntolle.
-¿Na cidade?
-Non, no bar.
-Si, tamén traballo no bar – dime ela.
-¿E de qué traballas?
-Son relacións públicas... animo á xente a que o pase ben neste sitio... fago que consuman máis do que tiñan pensado, ¿sabes?
-Iso está ben – dígolle.
-Si.
-¿Estás de coña verdade?
-Si.
-¿Qué es unha prostituta? – pregúntolle.
-Non por deus... ¡estás tolo!. ¿Acaso teñoche pinta de ser unha prostituta?
-Si... realmente si.
-Pois non son prostituta... son... son dependienta.
-¿De qué?
-Vendo zapatos
-¿Es zapateira?
-Son
-¿E de onde es?
-¿Cómo?
-¿En qué país naciches?
-¡Ah!... nacín en Porto Rico
-Es portorriqueña... unha zapateira portoriqueña
-Exacto.
-Iso está ben... ¿queres ir a dar un paseo de noite de luns?
-Por suposto.
Os dous saen do local e pasean certo tempo pola cidade. Rematan o seu paseo no parque. Sentan nun banco baixo os ameneiros e preto do río. Collense as mans e míranse aos ollos. Bícanse.
-¿Cómo te chamas?... acabome de decatar que non che preguntei o teu nome...
-Laura, chámome Laura Bush...

FIN

Chove en ningures... e despois sempre o sol.

Gustaríame aproveitar hoxe para presentar en sociedade un blog máis que interesante dun paisano meu ( de esa cidade que está ó final da estrada de ordes como dí menguante). O blog, chove en ningures non ten desperdicio, e podedes atopar dende fermosos relatiños a fotos, pasando por estupendas ideas sobre o mundo en xeral, todo escrito con calidade.
Así que para os que non coñecíades este novo blog (téñoo eu linkado) xa podedes darvos unha volta por esa terra de ningures onde sempre chove... aínda que despois saia o sol.
O tren marcha agora para a terra de ningures, así que collan rápido o billete e o paraugas e achéguense por alí...
saúde

17 noviembre 2005

Fear & Loathing


Si exactamente
iso é... medo e
asco.


Sempre quixen ter unha pistola dourada
como o ceo agochándose nas rúas de Brooklyn.
Sempre quixer ter enimigos ós que disparar todas as balas.
Balear un imperio.


De pequeno traballei nunha fábrica.
De pequeno traballei moitísimo nunha fábrica...
facíamos desgracias e angustias que vendíamos ó maior...
ó maior cabrón que as quixera mercar.
Nunca o comentei, pero eu roubei desgracias e angustias

que aínda conservo... como peixe, en latas de conserva.

Aínda é hoxe o día no que quero ter unha pistola dourada
como o ceo agochándose nas rúas de Brooklyn.
Aínda é hoxe en día no que quero balear un imperio.


Iso é
medo e asco...
como en todas as fábricas
exactamente...

véndeme amor as tuas angustias
e eu trocareinas por todas as balas
que servan para balear ós imperios.


medo e asco
medo e asco
medo e asco
baixo calqueira ceo do mundo.


medo e asco
e todo o demais.

14 noviembre 2005

Un Cuarto de Terrorismo con Queixo


Fai tres días, sen nada mellor que facer, boteille comida ó gato, fixen café e acendín un cigarro. Tireime no sofá da miña casa e acendín tamén ese aparato negro con altavoces que teño no moble. O televisor. Como é costume non botaban nada que merecera a pena ver; nada máis que grandes hermanos retrasados mentais fillos dunha puta... ou tertulias sobre máis subnormales da selva madrileña plagada de máis subnormais... ou folletíns novelados sudamericanos sobre familias de subnormais profundos con ranchos e cabalos... ou estupideces varias nas que falan e falan e non din nada.
Gracias a deus, o cabrón de Polanco bendeciunos co satélite e, aínda que tampouco é ningunha marabilla, de vez en cando botan algunha cousa que se pode ver. E ese foi o caso. En canal plus (ultra) botaban o magnífico documental Super Size Me. Un manifesto contra as cadeas de comida rápida en Norteamérica: McDonals (ou a grande M), Burguer King, Wendy’s, Taco Bell e outras cadeas terroristas-alimentarias no país dos obesos. Nos cinco primeiros minutos do documental, xa tiven gañas de botar a pota nove veces. O tipo en cuestión, un home de constitución delgada, boa saúde e vexetariano, fai unha estricta dieta durante un mes, tan só alimentándose nos McDonals. Como podedes imaxinar os resultados foron alarmantes. Almorzaba, comía e ceaba nun McDonals. Nun mes engordou unha barbaridade, o colesterol subiulle á cabeza, o corazón converteuse nunha uva pasa, a sua respiración e a tensión comezaron a fallarlle... e moitas máis cousas. Non tivo que dicir moito máis, os resultados estaban de corpo presente.
Cada vez teño máis claro que os terroristas non se agochan nas covas de Afganistán, nin en Pakistán nin en ningún outro país rematado en –tán. Os verdadeiros terroristas da nove orde mundial agóchanse baixo grandes edificios cos seus nomes escritos en neón: McDonals, Philip Morris, Telefónica, Bayer, Repsol, Nike, Adidas, Enron, Burguer King... e moitísimas compañías máis.
Os culpables, aínda que soe a tópico, somos nós, que tragamos con todo.
Eu polo menos a partir de hoxe, deixarei de tragar... e comezarei por deixar de tragar hamburguesas. Bó proveito a todos.

09 noviembre 2005

Marabilla da Semana: Hilary Swank


Case todo o mundo que coñezo que viu a impresionante película do mestre Eastwood "Million Dollar Baby", quedou impresionado pola historia, as actuacións, o ritmo lento, a fotografía... etc. Todo o mundo salientou a actuación da protagonista Hilary Swank, pola que a actriz gañou o seu segundo oscar (poucas actrices teñen dous oscars)pero casi ninguén soubo ver a sua beleza.
É por iso, polo que esta semana cedémoslle o turno a unha fermosa e boa actriz, que ademais debe estar forrada. Afortunada ela. Plas, plas, plas...
Barómetro Machista: 7

07 noviembre 2005

Teoría Dos Zombies


" ¿Cómo imos mercar calcetíns e leite no mesmo pasillo? ¿Qué somos rusos agora?
Dustin Hoffman en Moonlight Mile
A semana pasada, non sei se debido ó crack que fumei ou a que tomei algún alimento en mal estado, deuseme por ir ata o centro comercial deste inferno no que vivo. Cousas que se me pasan pola cabeza sen pensar moito. A cousa foi que cheguei ó edificio, púxenme enfronte das portas, e estas abríronseme maxicamente para que eu entrara; dín algúns pasos a modo e metínme na boca do lobo mentras aguantaba a respiración. Eu non ía a mercar nada en concreto, realmente non precisaba nada, tan só ese día espertara coa necesidade de formar parte da gran masa social e facer algunha cousa normal. A miña cabeza pedíame deixar as extravagancias e as estupideces para outros días e comportarme como unha persoa que fai cousas normales... ou iso pensaba eu.
Camiñei un anaco polo andar de abaixo e despois, nas escaleiras mecánicas, subín ó seguinte (e único) andar superior. Non me intersaron as tendas, non tiña nada que mercar. Tan só comecei a camiñar a modo parando en todos os escaparates como facía a demais xente. Foi como se houbera un desfile pola rúa e saes do público e poste a desfilar cos músicos, os xigantes, os cabezudos... así de esperpéntico foi. Paseamos durante máis dunha hora dando voltas por todo o centro comercial, parando en cada escaparate e pasando cara ó seguinte. Así todos. Como un estúpido desfile de zombies.
Chegou un momento que non o aturei máis... baixei as escaleiras e sain do edificio, non sin antes observar ós que ata ese intre foran os meus compañeiros, mortos vivintes, que seguían dando voltas sen alma pasando dun escaparate cara outro.
Xa pola tarde na casa, comecei a pensar e foi cando xurdiu a teoría dos zombies.
En casi todos os filmes de temática zombie ou de mortos vivintes a estructura narrativa é moi similar. Os mortos espertan e érguense das tumbas, atacan a todas as persoas que ven ó seu paso e mátanos converténdoos en novos zombies. Os catro ou cinco protagonistas do filme ( os máis atractivos da película) escapan dos zombies e refúxianse no centro comercial da vila (mall center en yanquilandia). Pechan todas as portas, collen pistolas e escopetas das armerias (en U.S.A hai armas en todos os mall center) comen algo nos McDonals ou Burguer King e toman cafés nos dez Starbucks que hai repartidos polo edificio. Evidentemente os teléfonos non funcionan e non se poden poñer en contacto co exterior, pero para ser sinceros, tampouco o precisan pois, aínda que están sendo atacados por mortos vivintes, eles están a gusto no gran Centro Comercial.
Mentras tanto, os zombies acabaron con todo o que quedaba vivo na vila, e achéganse a modo cara ó gran edificio central da vila: O Centro Comercial.
Intentan, como os seus pequenos cerebros lles permite, acceder ó interior e poder matar ós atractivos protagonistas. Golpean as portas, buscan ocos nas paredes, e outras estratexias estúpidas para acceder ó gran edificio.
A partir de aquí, nas películas, os zombies sempre logran entrar por algún sitio, e é cando os atractivos protagonistas escapan nun coche do centro comercial, buscando outro lugar mellor onde agocharse. É nese punto cando na película, o centro comercial deixa de ser escenario principal da película. A camara tan só sigue as andanzas dos protagonistas.
Pero eu, gracias a miña teoría dos zombies, pódovos dicir o que ocorre dentro do comercial. Os zombies, non atacan a ninguén (pois non hai ninguén) entón comezan a dar voltas por todo o edificio, miran os escaparates, intentan entrar nas tendas, dan máis voltas, miran máis escaparates, suben e baixan polas escaleiras mecánicas, dan máis voltas, miran máis escaparates... e pasan así horas e horas sen máis que facer, pois definitivamente o consumismo salvaxe é iso, para os mortos como para os vivos.
Esa mañá que fun ó centro comercial e estiven camiñando entre a masa social, fun consciente de que non estaba nunha superproducción de Hollywood sobre zombies, pero intuitivamente miraba por se vía algunha cámara. Parecía mentira que esa xente que daba voltas e máis voltas estivera viva, pero así era.
Eu definitivamente xa estaba un pouco máis morto.

03 noviembre 2005

Marabilla da Semana: Maria Bello


Onte, aproveitando que non traballei, marchei á cidade na cal nacín e ademais de mercar un poster xigante de Taxi Driver para o corredor da casa, tamén fun ó cine. O filme en cuestión foi "Unha Historia de Violencia" do sempre extraño e, desta vez máis comercial, director David Cronemberg. A película non está mal, aínda que agardaba algo máis; de todos os xeitos, o mellor da película sen dúbida foi a actuación da sempre fermosa Maria Bello.
Para quen coñeza esta actriz saberá de que falo (pelis como The Cooler) para quen non a coñeza, se vai a ver a peli de Cronemberg, atoparase cun frotal espido da fermosa actriz. Tan só por iso merece a pena.
Ala, a votar.
Barómetro Machista: 8.5
saúde