26 agosto 2005

Un minuto de odio perfecto

Para min é unha cousa inebitable; non ten remedio. Moitas veces falei neste blog, tanto en poemas como en relatos como en calqueira estupidez das que escribo sobre ese sentimento abrasador que entra polas veas e me fai abrir a boca para soltar barbaridades varias. Evidentemente estou a falar do odio... o sentimento máis perfecto de todos, pois nel se concentra toda a pureza de cada un de nós como se dunha pedra preciosa se tratase. Un odio perfecto. Iso é o que estou a intentar buscar... a perfección do odio aínda que tan só sexa por un instante, un segundo, un minuto... a vida plena.
Xa cando era un neno odiaba bastante ben; sempre polas mañas. Penso que non existe o odio perfecto á tardiña ou baixo o ceo escuro do verán, non, un odio perfecto ten que ser matutino como erguerse da cama empinado e botar a primeira mexada do día. Así ten que ser. Cando tiña dez ou doce anos e vivía na Coruña xa odiaba de carallo. Erguíame co ruído do camión de reparto de ovos e polos que cada mañá facía a súa parada baixo a fiestra da miña habitación e comezaba a descargar polos conxelados chegados dalgunha graxa de ourense, para que as familias de clase media-baixa do meu barrio encheran as súas panzas a prezo económico. Non sei se era a propósito ou non había outra maneira de facelo (supoño que non) pero o tipo, facía un ruído ensordecedor que resoaba en todo o edificio, ata que non che quedaba máis remedio que espertar e erguerte da cama para ir á escola. Nin que dicir teño que o primeiro odio que desprendía en todo o día ía dirixido ó repartidor de polos e ovos. Odio puro e agrícola.
Xa na rúa, vestido e cargado de libros de texto camiño do colexio ( un par de rúas máis arriba) facía unha parada no kiosko da esquina a mercar cromos ou algunha outra estupidez que xa non recordo; a dona do kiosko, era unha señora maior e gorda, emigrada facía anos dalgunha aldea dos arredores, que falaba tan alto como lle daba a gorxa. Unha auténtica salvaxe tras o mostrador. Eu pedíalle os cromos cun ton de voz normal e de boas maneiras, e ela mirábame desconfiada e berrábame: ¿CÁNTOS CROMOS QUERES?!!... a súa voz infernal, batíame directamente no rostro e sen desexalo, o odio case perfecto saía dos meus ollos aínda durmidos e depositábase no ser demoníaco que atendía aquel kiosko de barrio; pouco tempo despois deixei de mercar cromos... aínda os odio.
Chegando á escola, debía ir en quinto ou sexto, o meu odio hacia todo volvíase dunha pureza insuperable. Dende os compañeiros de clase, ata os profesores, pasando polo conserxee (entereime que morreu fai pouco) ata calqueira cousa que se movera dentro do recinto escolar era odiado perfectamente por min. Así era.
Nin que dicir teño que eu no colexio non era un tipo moi popular. Non tiña moitos amigos debido ó meu odio matutino pola especie humana. Polas mañás tan só aturaba a un rapaz de trece anos, homoxesual e fan de Almodovar, que daba paseos ó redor do edificio principal do colexio e simulaba que fumaba cigarros coas golosinas. A min gustábame pasear con el e falar de cine... tiña moita pluma, pero tamén tiña moito glamour. Recordábame vagamente a Truman Capote pero vestido de colexial. Non sei que será del, pero tampouco quero sabelo.
Hoxe en día, xa cos meus anos, sigo odiando pola mañá... tanto ou máis que anos atrás. Agora o meu minuto de odio perfecto concéntrase na camareira que me serve o café, nos barrendeiros que atopo na rúa de camiño ó traballo, no tipo do banco e en todos os que viven no meu barrio. Creo que a cousa vai a mellor, en serio que si. Pois agora ese odio xa non se extende a outras franxas horarias. Pola tarde, podo dicir, que practicamente amo a todo o mundo... máis ou menos.
Non e tanto a cousa, pero polo menos o meu odio matutino serveme para amar moito máis ás persoas que amo. Non son moitas, pero para min son suficientes.

23 agosto 2005

Finais de Agosto... Finais do Imperio

Foi moita festa de dios... en serio que si. Realmente aínda non me repusen de todo, de tantos e tantos litros de barceló; de tantas conversas estúpidas ata altísimas horas da madrugada; de tantas comidas de sobremesas de once horas... e de moitas cousas máis. Agora xa pronto remata o verán e hai cousas que botarei de menos: Botarei de menos as terrazas empapadas de cervexa fría baixo o sol do mediodía... as fotos iluminadas no solpor xunto a alemáns-peruanos de grata conversa... os diálogos traducidos ao inglés, ao español, ao galego e a todos os idiomas que pasaron por diante dos nosos ollos; os amigos que xa marchan, ao exilio anglófono uns, e á vella compostela casatlántica; e moitas cousas máis que o meu corazón enfermo botará de menos no vasto deserto do inverno.
De todas maneiras, hai moitas cousas deste verán que non botarei para nada en falta, é máis, agradezo moito que abandonen estas terras queimadas. E de todas esas cousas, a que menos botarei en falta será a esa raza que todos os agostos acampa, arrasa, envenena esta costa da morte: Os Madrileños. Por fin as hordas de familias centro peninsulares marcharán e voltaran as súas miserables vidas de Gran Vía, porras e café, Santiago Benabeú, Las Ventas, tráfico, PP, boulevares, Jose Luis Moreno presenta... etc.
Cousas que nunca botarei de menos... vendo sobre todo as barbaridades urbanísticas que están a facer en fermosos e salvaxes lugares como Fisterra, Corcubión, Carnota. Auténticas monstruosidades de cemento onde pasar o mes de agosto e retozar como animais de selva.
Bon Vouyage... a todos...ide a modo e non volvades máis.
Seguirei aquí resistindo algúns meses máis.
saúdos

12 agosto 2005

The Junquera's Party


Outro ano máis chegan os tediosos días das festas da xunqueira. Todos os habitantes deste poblao deberíamos sentirnos honrados e dispostos a honrar a señora esa que apareceu de entre os xuncos (a saber que carallo estaba facendo alí... nada bó supoño). Pero se teño que ser sincero a verdade é que puta gracia me fai estes días... e explícome: No meu caso teño que traballar máis que ningún dos outros días do ano; tes que comer coa familia e facer sobremesa que no mellor dos casos durará trinta e seis horas, tomando cafés, licores, fumando e observando como o vello da familia durme enriba da mesa. Á hora de sair pola noite é peor; os bares están masificados de anormais chegados dos recantos máis perdidos da xeografía da costa da morte; acampan nun bar (preto da barra) e ocupan o espazo para que ti non podas chegar a pedir unha copa nin de coña. Por iso nas festas sempre nos decantamos polo nobre arte do "botellón".
Así estamos... ademais, este ano no cartel das festas aparte da imaxe da virxe da xunqueira, puxeron outra imaxe máis... un tipo, quero dicir un santo... non sei quén é, pero de seguro que nada bó fixo tampouco.
O mercores remata todo...agardo seguir vivo para ese día.
saúdos

08 agosto 2005

Espertando


Cando era pequeno, aínda non tiña bigote nin angustias, quería ser un gran arqueólogo; e quería ser arqueólogo por que vira Indiana Jones e eu quería ser como el. Correr grandes aventuras polas selvas, desertos e océanos do mundo. Bicar ás mulleres máis fermosas e matar aos tipos máis despreciables.
Pero iso foi durante algún tempo, pois máis adiante cando me comezou a sair algo de pelo enriba do beizo superior, xa non quería ser arqueólogo. O meu novo soño era ser ladrón de bancos ou estafador. Vira varias cintas sobre ladróns de bancos, que tiñan moita clase e vestían traxes caros. Entraban elegantemente nas sucursais, e sen manchar a garavata levaban medio millón e marchaban xunto a sua moza, que o agardaba bebendo daiquiris na piscina do motel de turno. Unha boa vida pensaba eu.

Pasados algúns anos, despois de pensar seriamente en dedicarme a diversos e variados oficios de película tipo: superheroe, pastor baptista, promotor musical, xornalista, investigador privado e moitas cousas máis, comprendín que o que realmente me gustaría ser era director de cine, ou novelista, ou contacontos ou algun oficio no que poidera ser todas esas cousas imposibles e así poder vivir as aventuras que me viñeran á cabeza. Estupideces e máis estupideces

Anos despois de todo iso, xa con bigote e angustias e medos, podo comprender que nada diso é tan sinxelo nin tan apaixoante.
Agora tan só pretendo ser unha boa persoa (que xa é complicado) e darlle importancia as cousas que verdadeiramente teñen importancia: Unha taza de café, un poema, un cigarro camel, unha boa canción, un bico, un sorriso no atardecer, as estrelas no bosque, un combinado de ron ao amencer...
todas esas cousas que che entran no corpo e fan cambiar a percepción que tiñas do mundo ata ese intre.
Algúns sabedes de que falo... outros non. Pero é mellor así. Erguerse cada mañá para traballar é a cousa máis dura que farei na vida... nesta vida.

02 agosto 2005

Marabilla da Semana: Brittany Murphy



Unha nova entrega da marabilla semanal. Desta vez coa colaboración de Brittany Murphy no seu papel en "Sin City", novela gráfica de Frank Miller levada ó cine polo propio Miller e Robert Rodríguez...(seguro que a Rubín lle mola)
Pero o que a nós nos interesa non é a película neste caso, senón a preciosa Brittany e o noso Barómetro Machista.
Sen máis un 8 por esa cara de...
saúdos