28 enero 2006

5 Manías e 1 esperanza

Aínda non sei moi ben o motivo que lle dou ós blogueiros coas manías. De todos os xeitos paréceme unha boa iniciativa para que saibamos que en cada casa hai alguén máis raro que ti.
Ahí van as miñas entón.

1/ Ó espertar polas mañás sempre teño que cagarmeendios un par de veces antes de lavar a cara. Evidentemente fágoo mentalmente, pois senón a miña "compañeira" pensaría que estou máis tolo do que xa pensa que estou.

2/Se estou nun bar, ou nalgún lugar onde haxa xente, sempre elixo a unha persoa ó azar e invéntome a súa vida. Fíxome na súa forma de vestir, actuar, a maneira de beber o café e ese tipo de cousas e imaxino como será a súa vida, o seu traballo, a súa forma de ser. Sempre acerto, é un don.

3/Outra estúpida manía é que antes de comezar a ler un libro, sempre leo a primeira palabra do libro e a última e xúntoas. Se teñen sentido é que o libro vai ser bó, senón teñen sentido o libro vai ser basura coma sempre. Sempre acerto, é un don.

4/Cando teño que ir algún sitio tipo: un recital de poesía, un concerto, unha viaxe ó estranxeiro, etc... sempre me doe algo: a cabeza, o estómago, teño gripe ou baixame a regla. Teño ese don de estropear os plans da xente que está comigo... como digo, un don.

5/ Como última manía (hai cen mil máis) direi que ultimamente teño a maldita manía de non ser capaz de quedar durmido senón vexo a televisión. Teño que quedar durmido mirando a televisión a toda voz, senón non collo o soño nin de coña. Antes quedaba durmido lendo, ou pensando, ou soñando, pero agora tan só a estúpida televisión é capaz de facerme durmir. Outro don.

1 esperanza/ Que nos próximos anos estas e todas as demais manías (e as vosas) se convirtan en virtudes. Somos iguais por que vivimos no mesmo espazo, e somos diferentes por que miramos o mundo con diferentes prismas. As nosas manías é o único que nos diferencia entre nós.
E iso tamén é un don.

24 enero 2006

Os Dias Interminables

Nestes días, nos que o ocaso da vida achégase anticipadamente. Estes días nos que vexo conspiracións inmobiliarias, terrorismo do chan en cada recuncho de cada rúa, de cada vila, de cada cidade, de cada país. Días nos que a miña mente funciona a cinco mil revolucións por minuto e ninguna delas (das revolucións) triunfa na miña cabeza. Días nos que o sol xa non sae no patio de luces de ningún periférico, nin alumea os amenceres de determinados individuos… días nos que xa non hai sol… días interminables na miña cabeza que, como dixen, vai a velocidades terroríficas das que eu non podo agardar máis que pesadelos e algún que outro desvarío periférico. Días Interminables. Non sería un mal título para algunha das catrocentas novelas que teño escritas na miña cabeza ( e neste ordenador). Días Interminables… non sería un mal título para unha película protagonizada por Michael Madsen, Mickey Rourke, Faye Dunaway e Sean Penn. Días Interminables tampouco sería un mal título para unha canción escrita a medias por Morrison e Manzarek baixo o sol das praias de Venice.
Pero hoxe, Días Interminables tan só é un título para adornar este post, deste blog, desta persoa, coa mente a cinco mil revolucións por minutos, e ningunha triunfa.. ningunha.

Nestes días interminables, nas que as estanterías das librerías nas que eu non entro, están cheas de libros sobre códigos secretos, xogos de rol nas noites das cidades universitarias, davincis asasinos e francmasones, cadros que se perden na guerra civil, heroes medievais, conspiracións para derrocar réximes dubidosos, e demais novelas históricas-detectivescas-misteriosas-chorras… non podo máis que recordar a eses escritores magníficos, prepotentes, excesivos… que contaban os días como se fosen o último. Todos os seus días (interminables) cheos de penurias económicas, sentimentales e vitales. Esas son as verdadeiras historias que deben cubrir as páxinas das novelas que venden nas librerias. Novelas nas que as conspiracións son por parte dos xefes ou encargados de almacén… os xogos non son de rol, senón sexuais… os francmasones están mortos e enterrados… os cadros están nas galerías de arte ou ardendo no lume… os heroes son os que sobreviven ó fin de mes… grandes historias cotiás que me levaban a soñar todas as noites coa maxia de cada páxinas.


Escritores por citar tan só algúns, como Henry Charles Bukowski e “A senda do perdedor”. Magnífica novela sobre a condición e a estupidez humana. Chin-chin amigo.

Escritores como Jack Kerouac e “ No Camiño”. Viaxe apocalíptico e de aprendizaxe no que nada é de verdade e todo é mentira. Entre ti e máis eu habita un río, como dicía alguén.

Escritores como J.D Salinger e “O vixía no centeo”. Unha das máis grandes historias de perdedores xamais escrita neste planeta. Holden está en todos…

Libros que xa non encontro nas librerias nas que eu non entro… libros que leo unha e outra vez para darme conta de que nada disto é un soño… senón que é tan real como unha novela… máis ou menos.

23 enero 2006

Erguerse cedo. Ducharse. Tomar café. Ir ó banco. Suspirar. Ingresar. Camiñar polas rúas desertas. Traballar. Traballar. Traballar. Ir a casa. Comer. Fumar. Tomar café. Mirar o telexornal. Desconfiar. Suspirar. Camiñar polas rúas desertas. Traballar. Traballar. Traballar. Ir a casa. Poñer a calefacción. Suspirar. Cear. Mirar o telexornal. Desconfiar. Suspirar. Fumar. Ver unha película mala. Suspirar. Meterse na cama. Ler un libro. Durmir. Soñar. Soñar. Soñar…
Soñar con… erguerse cedo. Ducharse. Tomar café….

17 enero 2006

Acariciame un gancho


Xa non hai respeto. Estou ata o carallo. Hoxe en día todo ten que ser politicamente correcto; todo ten que basearse no respeto cara a todo… incluso cara ós que non teñen respeto por ti. Unha cousa noxenta.
A min encántame o boxeo… moito. Sempre me gustou. Gústanme os libros de boxeo (F.X Toole), as películas de boxeo (Toro Salvaje, Rocky, Million Dollar Baby…), os documentais de boxeo… e como non, gústanme os combates de boxeo.
Fai anos botaban a miudo combates de boxeo pola televisión. Recordo incluso ó director de cine José Luis Garcí (admirador deste deporte) comentar combates en Canal plus. Pero hoxe en día xa non botan combates na televisión, a non ser nalgunha canle de pago tipo eurosport. E iso fódeme bastante. Estou ata o carallo do fútbol, do ciclismo, do baloncesto e de todos os deportes de masas.
Se algún de vós non está moi metido no mundo do boxeo (avogado sei que si) e quere facer unha aproximación a este estupendo deporte recoméndolle encarecidamente un documental chamado “Cravan vs. Cravan”. Este documental español básase na vida de Arthur Cravan. Cravan ademais de boxeador era poeta dadaista, mariñeiro, obreiro e un vividor. Sobriño de Oscar Wilde, viviu a vida a douscentos por hora e incluso inventou a sua propia morte para rexurdir máis adiante como unha pantasma sobre o ring.
Evidentemente non é o mesmo que ver un combate real, pero para aproximarse a modo a este deporte é máis que suficiente.
Aprendede a encaixar os golpes… faravos falta.

12 enero 2006

Medo no Museo de Historia Natural




Iso mesmo fixo Holden e eu sempre quixen imitalo. Xa sabedes, pasear por Central Park nevado, mirar os patos, chegar ata o museo de historia natural e borrar esa palabra malsonante que estaba á vista de todos os nenos e nenas. Unha fermosa historia, como tamén era fermoso ese poema… “the catcher in the rye…”
Comeza un novo ano… comeza un novo mes. Xaneiro. Soa importante e estúpido.
Esperto do meu soño infantil, do meu soño adolescente, do meu soño…
Esperto e vexo como o mundo volvese serio, estúpido e aterrador. Teño esa sensación. Esa sensación parecida ó medo que algunhas veces teño sentido cando era máis novo. Cando meu pai era capaz de collerme entre os brazos, e aínda que sabía que nunca me ía soltar, eu tiña medo igualmente. Medo. Catro letras e todo un mundo por diante.
Agardo que todo che vaia ben…
… e a min…
… e a vós.