30 abril 2005

Vémonos nos bares


Esta noite voltarei aos teus brazos. Xa levo moitos días e o meu corazón non aguanta máis sen ti ao meu lado.
Nunca debín deixarche soa...
Síntoo de corazón
Agardote onde sempre... ao final da barra.

P.D mañá non me chamedes cedo

26 abril 2005

Visita de Dinosaúrio

Hoxe pola mañá, sobre as dez fun ao centro (que ben sona iso nunha vila pequena como esta) a tomar un café e ler a prensa nunha cafetería. Entrei, pedín un café, collín un xornal facha e acendín un cigarro. Botei unha ollada xeral ao local e xa me chamou a atención a morea de tipos ben vestidos e con cara de gilipollas que tamén tomaban cafés (elegantemente) e lían a prensa facha por vontade propia, non coma eu. Non lle dín moita importancia a ese feito, aínda que nesa cafetería non soen ir moitos estúpidos. Eu seguín ao meu, tomando o meu café e ollando o xornal. Non lin moitas cousas de interese a verdade; tan só que alguén quedou durmido nun discurso de Fidel Castro... que Crónicas Marcianas remataban ao final de tempada... que o último poeta da xeración beat dera un recital en Madrid; cousas absurdas e que me resbalan bastante.
Apaguei o cigarro e mirei polos grandes ventanais para afóra: a rúa fóra cortada por uns valados da policía local, xente con cara de despistados miraban cara ao concello, tres Audis A6 e seis Mercedes E320 daban voltas por diante da rúa... cousas normales de todos os días pensei eu inocentemente (nesta vila hai moita máis pasta da que pensamos). O camareiro, un tipo alto e desgarbado co cal teño algo de trato, puxo un disco de Amaral e comentoume que o seu último traballo era unha merda; eu asentín e pensei porque carallo poñía o disco entón, pero non llo dixen claro, considerome unha persoa educada. Tamén me comeuzou a falar de outras cousas que por suposto a min non me importaban unha merda, así que baixei a mirada ao xornal e seguín ao meu. O camareiro, seguramente decatouse de que non tiña gañas de falar e marchou a fregar vasos ou ao que fagan os camareiros, que non sei que é e tampouco me interesa.
Dez minutos despois, erguínme da butaca, paguei o café e volvín a mirar á rúa; máis fillos de puta íanse colocando en posicións estratéxicas enfronte do concello, así que xa farto de non enterarme de nada chamei ao camareiro e pregunteille se sabía o que carallo estaba a acontecer; e foi cando mo dixo; díxome que esa mañá o
dinosaurio que governa este país ía visitar o concello para firmar non sei qué cousa. Inagurará un monte ou un río pensei.
Despedinme do camareiro e botei un último vistazo aos paiasos que agora abarrotaban a cafetería, xornalistas na súa maior parte.
Saín do local e montei no meu coche, arranquei, metín primeira e marchei a traballar, que é unha cousa da que non me libro aínda que esta vila se convertera por un día en Jurasic Park.

25 abril 2005

Absoluto Cine Guerrilleiro


Está claro que hai cine e cine; como tamén hai xente e xente, ou mulleres e mulleres. Pero hoxe gustaríame falar do "outro tipo de cine"; do cine que está feito dende as entrañas, co corazón nunha man e a camara na outra. Un cine diferente que con poucos medios conta as historias máis grandes; ese tipo de historias que aos subnormais de Hollywood, ou de Madrid, ou de calqueira lugar con capital lles interesa unha merda. Hoxe quero comentaros que vin duas xoias arxentinas dirixidas por un tipo que dende hoxe será un dos meus trescentos directores preferidos: Carlos Sorín. Os filmes en cuestión son: "Bombón El perro" e "Historias Mínimas", absoluto cine guerrilleiro, feito con moi pouca pasta pero con moita imaxinación, amor e sentido común.
Aínda que non vos guste moito o cine, se vos gustan as historias que falan dos grandes temas universais: as miserias, o amor, as estradas, a solidaridade, o fracaso, etc.. se de verdade vos gustan esas historias, pois non deberíades perdervos estas duas películas. Palabra, non quedaredes indiferentes.
E para isto non hai excusa Menguante, pois ata no peor videoclube, teñen estos filmes.
Cine 100%
E outro tema, nos meus links hai un novo blog, dun bó amigo ao que moitos coñecedes, pois xa tendes mandado textos para a súa páxina; Pois dicirvos que o seu blog de fotos non ten desperdicio ningún, como as películas de Sorín.
Sen fin ata o fondo.
P.D Levo 33 días sen probar unha gota de veleno etílico... estareme volvendo idiota?. O tempo o dirá.

22 abril 2005

As Poucas Rúas da Cidade que nos viron amarnos

A Noe..
Porque a tristeza do reloxo viu as pegadas de suor e sono que fomos deixando entre as sábanas. Nin ti nin eu sabiamos cal era o paso entre o fermento e a pasión. Por iso saimos xa de madrugada fría a recorrer as poucas rúas da cidade que nos viron amarnos.
E non había ninguén na escuridade que poidéramos ver con claridade, agás a ausencia do taberneiro da esquina, coa camisa lixada de viño e nos ollos o abuso a sua nena pequena nas noites de tormenta, e o leite callado mentras a súa muller soñaba e respiraba con heroes ausentes no campo de batalla.
Tamén observamos a angustia entrecortada da moza loira do supermercado que perdeu os soños entre os lácteos e a pescadería, aqueles de cantante de moda na Joy Slava da movida, e que tivo que abandonar por aviso de desaucio.
Aínda que ao virar a Praza Real, sempre viamos polos cafés elegantes a aquel mozo de ollos tan tristes que quería comer o bocado máis grande do mundo e poder tocar algún día no Charlie`s en Alvarado Street, e que agora non é máis que a sombra do que podería chegar a ser.

E se andabamos un pouco máis, víamos tamén a aquela moza tan ben feita que nunca sonría completamente, nin choraba acertadamente; que esqueceu a voz xa perdida entre as ondas e as antenas por un amor equivocado.
Así que para cando chegamos ao fin da cidade, miramos atrás e entre a néboa das primeiras horas da mañá, vimos como se confundían todos os soños e as miserias dos habitantes... e incluso os nosos... pero daquela xa estabamos moi lonxe.

21 abril 2005

Politicamente Incorrecto


A verdade é que estou un pouco farto de falar do papa, de cine, de poemas, de novelas, e demais cousas artísticas. Hoxe vou ser un pouco burdo, e tan só colgo o post para recrearnos a vista. Chamase Josie Maran e creo que é actriz, aínda que iso é o de menos.
Para disfrute de tomtraubert, menguante, avogado do diaño... síntoo casatlántica, este post non che vai interesar.
Josie... do un ao dez... douche...¿?

20 abril 2005

Papa Ostias


Podiamos facer unha porra co papaostias este:
Ten oitenta anos e cara de quedarlle tres días. Polo tanto...¿canto tempo vai estar facendo o paria polo mundo adiante?
a/ dous meses
b/ un ano e tres raias de coca ao día
c/ ata que Deus queira e o leve pola súa puta gracia

15 abril 2005

Decadencia Literaria

Non sei por qué, pero hoxe tiven unha necesidade vital de coller o meu libro (o meu único libro) e botarlle un vistazo de novo. Xa hai catro anos da súa publicación, e case dous anos que non o leo; por iso non sei a que veu voltar a lelo hoxe.
A cousa foi que o lín de novo e máis ou menos lembraba todos os poemas como o primeiro dia; recordaba claramente onde e cando os escribín. Tan só houbo un, do que apenas teño recordo, e tal vez sexa por iso, polo que hoxe, anos despois, podo dicir que para min é un novo poema.
Supoño que todos os que ledes este maldito blog xa tendes o libro, pero para os que non saiban nada da súa existencia, agora podo dicir: "aí vai un novo poema"... ou algo así.

Despois de morrer

E despois de morrer fixen noventa e dous anos e botei moito tempo nun hospital de segunda cunha enfermidade de aluguer pixama azul e moito tempo libre e máis adiante ós sesenta e tres gastei a pensión nos casinos nos bares e nas mentiras pero pasou o tempo e ós cincuenta e nove miña terceira muller deixou a pota ó lume e foime mercar un paquete de cigarros que nunca fumei e así mentras intentaba esquecela coñecín á segunda ós corenta e oito que me roubou dez anos de vida o pelo e a tarxeta de crédito entón como se dunha carreira se tratase púxenme nos trinta e seis cun libro inédito máis pelo e unha amiga de martes noite que primeiro me poñía copas e logo me levou ó altar un domingo de outono pero cando cheguei á adolescencia pegóuseme unha depresión matriculeime no instituto e deixei de fumar e entre escapadas ó baño o primeiro bico e un golpe de estado falido cumprín cinco anos e fun vivir cos meus pais con moito tempo libre e un pixama azul entón decidín rematar a cousa cando a principios dun verán moi caloroso coñecín a miña nai nun hospital de segunda e sen pedir permiso nin chamar entrei e acomodeime de noite entre flores e placenta.

14 abril 2005

14 Abril : Día da República


FELIZ DÍA ..
INDEPENDENCIA E REPÚBLICA

11 abril 2005

Maldito Luns Literario


Realmente ocorreu que espertei cunha dor de costas como facía tempo que non tiña, e como aínda eran as oito e media decidín darme unha ducha. O que acontece é que estou ata o carallo de ducharme, en serio que si; non sei por qué temos que ducharnos tan a miudo; se por min fora non me volvería a duchar en anos. Aínda que supoño que para traballar de cara ao maldito público o feito de non ducharse é como mínimo un problema.
Sobre as doce achegueime á librería a mercar un libro. Como era de agardar non tiñan o libro que andaba buscando, así que comecei a mirar outro do meu gusto. Non vín nada que me poidese gustar; si vin libros do gusto de TomTraubert, de Menguante, de Casatlántica... libros para todos os gustos menos para o meu.
Entón ocorreu unha cousa curiosa, pois como non atopaba unha historia que realmente me apetecese ler, o que fixen foi mercar o libro que tivese a portada máis atractiva. Teño que explicar que non me sobran os cartos, nin tampouco almorzo heroína... pero foi o que fixen. O libro elexido foi "Trilogía de Nova York" de Paul Auster. E como digo tan só o merquei pola súa portada. Supoño que o lerei proximamente cando remate co que estou agora. Pero se por algunha razón non chego a sumerxirme nas súas páxinas, sempre terei unha bonita portada enriba da mesa de noite xunto ao tabaco.
Supoño que todo isto é unha estupidez de primeira que non tiña que ter escrito; pero neste luns de soidade, ás cinco da tarde mentras escoito un disco, non se me ocorre nada mellor que contar antes de que o sol desaparezca para sempre.
Sen fín ata o fondo...
P.D. Hoxe lin de novo, non sei a razón, aquel poema que escribiramos ti máis eu... ¿lémbraste?... o día que quedei durmido no meu funeral. Non sei, pero agora mesmo paréceme un gran poema.

08 abril 2005

Friki Cinema * 85


Todo ocorreu porque fai un par de noites quedei durmido no sofá da casa mirando a televisión. Sobre as cinco da mañá espertei coas gañas de mexar; fun ao baño e despois volvín sentar no sofá a fumar un cigarro; e vaia sorpresa que levei, pois na TVG comezaba unha película... pero non unha película calquera, senón unha película que me transportou a épocas mellores da miña vida.
O feito é que non vou dicir que película é, pois sinceramente dame bastante corte, pois era un filme moi patético como para recoñecer que o vín. O que si vou dicir e que era unha desas películas dos anos oitenta (eu era un neno) que seguramente todos vimos nalgún momento.
Pola mañá ocorreuseme a idea de recuperar a miña nenez-adolescencia por medio dese tipo de películas que me marcaron nalgún momento hai xa anos. Así que chamei ao meu irmán, que lle pasa algo parecido a min, pois tamén desfruta da ostia volvendo a ver películas que tiñamos vistos xuntos e das que nos mofamos todo o posible. Por iso agora, estase encargando de baixar de internet algúns films oitenteros que marcaron a nosa infancia.
Sei que é unha estupidez, pero esa madrugada na que espertei na soidade da miña sala, vinme outra vez con nove ou dez anos na miña casa da Coruña viaxando gracias ao cine.
Por se algún de vós está interesado en este tipo de cine friki-adolescente-insoportable-recorda mellores tempos, deixovos algúns títulos para que polo menos pasedes un bó anaco recordando aqueles marabillosos anos.
Prepárate Gon... volvémos á infancia... 3...2...1.... pafff
Secret Admirer – 1985
Stand by me - 1986
Summer School – 1987
The Meatballs – 1979
Lucas – 1986
The Hitcher – 1986
etc...

07 abril 2005

República Bananera-Cristiana


Teño que volver a parafrasear a Dylan, pero é que "os tempos están cambiando". Non teño explicación terrenal para comprender o que lle pasa a Fidel estes días; supoño que será a idade... ou que agora fuma crack agochado nos baños do palacio da revolución. Non sei, pero non entendo que un tipo que sempre fardou de ser ateo; un tipo que declarou que Cuba era unha república atea; un tipo que nos peores momentos de acoso en Serra Maestra nunca mirou ao ceo... pois por todo iso, non entendo que agora diga que Cuba xa non é atea, senón que é laica. Non entendo que despois de tantos anos vaia á catedral da Habana a escribir sobre o papa; e o que de verdade non entendo é que quixera ir ao funeral a Roma pero que declinara a viaxe por prescripción dos seus médicos.
Quero pensar que é a idade que lle está a pasar factura. Supoño que todo o mundo chegando a certa idade intente buscar a redención dalgunha maneira... e a máis sinxela e achegarse ao cristianismo.
De todas maneiras, gustaríame ter visto a Fidel en Roma, acompañando a George Bush pai e fillo, a Condoliza Ricce, a Rajoy, a Blair, a Clinton, aos cardenais... e a toda a grande familia de líderes mundiais que estarán estes días en Italia. Como menos sería pavero. Menos mal que os médicos (seguramente asesores políticos) lle recomendaron non ir. Pois ver a Fidel preto de Deus, sería unha imaxe que non se me borraría en moitos anos.
Amén.

05 abril 2005

Desintoxicándome

Levo máis dunha semana sen probar unha gota de alcol...
Fixen unha dieta de cigarros e unha caixa de camel pasa todo o día comigo e vense para a cama...
Agora deixei de ler cada noite unha liña da miña biblia...
Traballo oito horas e sorríolle á xente...

Xa podo considerarme unha persoa normal... como todos os demais.
¿Entón por qué sigo neste estado de angustia perpétua?

Hoxe é un deses días nos que desexaría que estivera aberto o Penal.. con todos vós.

02 abril 2005

Dias de Borrasca (víspera de resplandores)


O mundo acabarase hoxe ou mañá. Xa sei que é un pouco tremendista esta frase, pero é verdade... polo menos para o mundo católico. Nunhas horas, ou nuns días, os católicos de todo o mundo quedarán orfos do seu máximo líder espiritual.
Sinceramente a min dame bastante igual o que lle ocorra a igrexa; Non penso que porque morra o Papa o mundo vaia deixar de dar voltas, aínda que é o que parece. En todos os informativos, na radio, nos xornais, en internet... en todos os lados, non hai outro tema de conversa que a inminente morte do pontífice.
Da pena... refírome ao feito de ver a un vello con párkinson sair a fiestra e observar aos seus súbditos dando palmas mirando ao ceo. Non sei, ogalla fose un prolegómeno... ou mellor unha metáfora do declive da igrexa católica: As xentes de ben mirando ao ceo e observando ao seu líder moribundo.
Todos nós tendemos a sentir pena por un anciano a punto de morrer.. pero nestes días de borrasca habería que lembrar todos os mortos... afogados... pisoteados... silenciados... en nome da igrexa católica. Todas as barbaridades que se fixeron polo mundo adiante en nome de Deus. Non sei que dicir. Tal vez o mellor será non dicir nada.
O único que me gustaría comentar é que cando morra o papa gustaríame pensar noutra opción diferente; gustaríame que aconteceran outros feitos. Podería ser... podería ser que morrera o Papa e durante quince días, mentras elixen ao seu sucesor, houbera un golpe de estado no Vaticano. Si, un golpe de estado levado a cabo por cen ou douscentas persoas baixo o nome do G.A.M ( Grupo Ateísta Mundial), que chegaran a praza de San Pedro pegando tiros contra a garda suiza e tomara o poder. Que o seu líder, autoproclamárase Papito do mundo e levara as súas doctrinas alá polo mundo: O home como centro do mundo; a solidaridade dos pobos; a paz mundial ou ese tipo de tópicos que todos pretendemos que se leven a cabo neste planeta.
Iso estaría ben... que o G.A.M golpeara con forza no vaticano e se comezaran a pechar igrexas por todo o mundo. Que os símbolos do poder pola que tanta xente morreu anos e anos fosen esnaquizados... e a poder ser comezando pola maldita Catedral de Compostela.
Os que me coñecedes, seguro que algunha vez me escoitastedes esta frase : "Coas tripas do último militar aforcaremos ao último cura, entón o mundo comezará a funcionar".
Pois iso, que xa non teño máis que dicir.
Boa viaxe, Carol... amén.