Virus e Riadas

Despois de que hai unha semana un puñeteiro virus atacara o meu portatil e o deixara para o arrastre volvo a estar conectado co mundo e en perfecto funcionamento. E podo volver a colgar no meu blog, e o primeiro que se me ocorre, aínda que aburra o tema, e que xa levamos aquí en "The Hell" catro riadas máis coas dúas de onte.

Dicir que vai haber un pleno no Concello para cambiarlle o nome á vila por Vila de Aquapark... é un chiste moi malo; tan malo como os políticos que non fan nada para mellorar esta situación e perden o tempo con firmas de proxectos en vez de levalos a cabo. Un chiste tan malo como os alcaldes que dan licencias de obra para que se construa enriba de rios e tapen a sua saída cara ao mar. Tan malo como o que deseñou o recheo deste sitio pensando que así ía facer unha gran obra de inxeñería...
Hoxe chove... así que ao mellor mañán volvemos ter a piscina aberta en cada barrio e en pleno funcionamento para o desfrute do persoal.
Iso si, as axudas para os que temos que ter pechado o negocio non se ve por ningures...
Como dicía aquel: "Mexan por nós e dicimos que chove"... excepto aquí, que chove por nós e non dicimos absolutamente nada.

Visóns... eses enormes animais!!

Agora que voltan estar de actualidade os coñecidos visóns debido a unha liberación masiva ocorrida esta fin de semana, non podo senón recordar unha pequena anécdota que me ocorreu hai un par de anos.
Viña eu conduncindo pola estrada que vai de Fisterra a Cée, cando pouco antes de chegar a Corcubión pasamos por diante dunha granxa e a persoa que me acompañaba no coche díxome: "Hai anos escaparon desa granxa centos de bisontes e fuxiron polo monte adiante". Eu, que non lle estivera facendo moito caso a sua conversa, presteille atención debido ao seu chocante comentario e díxenlle: ¿Cómo que se escaparon bisontes desa granxa? Aquí non hai bisontes. Ela respondiume: "Aquí hai bisontes porque eu os vin moitas veces". Eu díxenlle de novo: "Dame igual que ti os viras. Aquí non hai bisontes, porque os bisontes aparte de estar case extinguidos, non son desta zona... e máis, non son deste país nin son deste maldito continente". Respostoume: "Pois eu dígoche que aquí na Costa da Morte hai bisontes e xa está". Eu: "Podesme dicir o que queiras porque non che vou crer. Podesme dicir que vistes onte dez millóns de bisontes pasar por diante da tua casa e non cho creo... "
Estivemos un anaco en silencio. Ela con aire de autosuficiencia por saber que nesa granxa criaban bisontes, e eu con cara de alucinado por ter escoitado de boca dunha persoa de cincuenta anos que na Costa da Morte se criaban bisontes.
O resto da viaxe fomos en silencio. Cando chegamos ao noso destino, esta persoa comentoume: "Haber unha cousa... se dis que os bisontes están extinguidos... ¿de onde quitan as peles para todos os abrigos que colgan no Corte Ingles?
Foi aí cando me decatei, xuro que antes non me dera conta, que ao falar de bisontes, en realidade estábame falando de visóns. A risotada foi sonora e longa. Aínda é hoxe o día que me rio ao imaxinar a John Wayne nas pradeiras de Nebraska cazando co seu winchester a eses pequenos animais...

Domingo Triste de Calzada Street

De Rapazas e Riadas

Despois do tema das riadas, que pouco a pouco, vai pasando de moda, podo voltar á rutina neste infernal blog. Aínda que se queredes ver un video inédito (agardemos que sexa o último) podedes pinchar aquí.
Ben, para voltar á bendita rutina, nada mellor que unha recomendación cinematográfica para esta ponte que se achega e algún disfrutaredes e outros non o faremos.
O outro día aluguei (e imposible baixala da rede sen que apareza unha porno) este film da fotografía. Tiña poucas referencias sobre ela, pero o seu poster promocional xa me gustou.
A película en si, non é ningunha marabilla (vaia recomendación diredes) pero hai algo nese filme polo que vale a pena botarlle un ollo, e ese algo chámase Ellen Page
A súa interpretación e tan marabillosa e impresiontante (dezaoito anos cando rodou a película) que quita o hipo. Poucas veces na vida vin interpretacións tan sinceras, hipnoticas e potentes como estas, e iso que vin moitísimas películas na miña vida.
Como dixen antes, o filme en si non é gran cousa; ten un guión inxenioso e algunha boa secuencia, pero tirando ao final, pérdese e flouxea. Ainda así, é entretida de ver.
Iso si, os que non vos pasedes a recomendación polos mismísimos e vexades o filme, quedaredes encantados coa interpretación desa fermosa actriz.
Nada máis... unha boa ponte e as copas sempre en alto.

FromHell Music Video

The Killers "Mr.Brighside"

Un Luns Diferente Parte III... e fin

Xa para rematar co tema da riada (agardando que asi sexa, pois aquí hoxe chove da ostia) unha última reflexión.
Cando hai unha desgracia (do tipo que sexa: riadas, terremotos, incendios) hai xente que perde todas as posesións que ten; pero tamén é certo que hai outra xente que se beneficia (e moito) "gracias a esas desgracias". Dende o luns, en "The Hell" hai un desfile de grúas cargando coches cara os talleres; Empresas de limpeza privadas andan todo o día dun lado para o outro sen descanso. Outras empresas de montaxe de comercios, fan o seu agosto neste Outubro pasado por auga. Un sorriso no seu rostro lembranos que van pasar un Nadal moito máis agradable que o noso. Que así sexa.
Como na natureza, unha especie ten que ser sacrificada para que outra viva. Isto é o mesmo; nós somos os ñus e eles os cocodrilos.

Hoxe vin ao Presi Touriño paseando baixo a choiva por diante do bar onde adoito tomar café. Esta máis calvo que Dios... A televisión dende logo fai marabillas. A próxima vez deberían facerlle un plano cenital e veríades que cabeza máis despexada ten.
Non teño moi claro a que veu. Supoño que a prometer moito e quitar unhas boas fotos. A mercar votos a cambio de grandes axudas. Como dixen antes, nas desgracias hai sempre alguén que obtén beneficios. Este cocodrilo calvo non vai ser o que rompa a regra.

Fin da riada

Un Luns Diferente II parte

Video Fotográfico da Riada Fotos: Juan de Lus Música: Tom Waits

Un Luns Diferente

Onte tivemos unha tarde do máis "divertida",nesta vila onde vivo, chamada: "The Hell". Aqui case nunca pasa nada; pero en cuestión de dous meses padecemos tres das sete plagas bíblicas (agardo que non sexa por cagarme en cristo cen veces ao día). Primeiro foron os coñecidos incendios que sufriu toda galiza, e nesta vila multiplicados por dez. Despois, hai escasamente quince días, o furacán Gordon levouse entre outras moitas cousas, o tellado da miña casa. E onte... isto.

Comezou chover as dez da mañá e non parou ata as seis da tarde. Os expertos cifran a choiva en litros por metro cadrado. Eu digo que "choveu moito de dios". Dende o meu traballo comecei ver como o que era a estrada, en cuestión de vinte minutos, se convertía nunha fermosa rúa veneciana. A diferencia foi que en vez de góndolas flotando ao ritmo de Puccini, pois flotaban coches, contedores de lixo, casetas de obra, motocicletas, mochilas de nenos... e un longo ecétera de cousas. Eu nunca vira unha cousa desa magnitude. Pechei o negocio e saín á rúa. Estiven desprazándome entre auga e lodo durante horas, dun lado ao outro, botando unha man, tirándo fotos, falando cos coñecidos, observando os desperfectos... etc. Un luns diferente, iso si.
Chegada a noite xa non houbo moito que facer. Marchei para casa e mirei no telexornal o que hai unha hora padecéramos en directo. A televisión puxo unha distancia ficticia entre o terceiro onde vivo e a rúa.

Hoxe pola mañá, o sol reflectíase no lodo e iluminaba a catástrofe. Os reporteiros da televisión facían preguntas estúpidas aos veciños. Os bombeiros (que ironía) e protección civil intentaban arranxar os despefectos. Sacaban coches dos escapartes das tendas, achicaban a auga dos garaxes, das casas, dos negocios, limpaban o lodo das rúas...
Todo volta á normalidad pouco a pouco. Hai xente que perdeu todo o que tiña. Algunha desa xente dame moita pena. Outra non, non vou a negalo. Son un cabrón, aínda que non son un puto cabrón.
Agora é a hora de buscar culpables e pedir axudas económicas. ¿Culpables? Os incendios que devastaron os montes do redor e deixarono limpo e listo para que as fortes choivas arrastrasen todo ata a vila, que foi o que ocorreu. ¿As axudas económicas? Diso xa se ocuparan os de sempre...
O dito, un luns diferente, no que por unhas horas a natureza non entendeu de clases sociais e asi todos poidemos mollarnos xuntos baixo a mesma choiva.

En breve algunhas fotos.

Saúde e agua.

Muse - Starlight

Que grandes son...

Domingo (ou cando a música perde o seu sentido)

Hoxe erguínme moi cedo. É o único bó de non ter resaca. Metín uns vaqueros e unha camiseta. Fai calor. Aínda estou agardando pola chegada do inverno que este ano retrásase como un condenado. O mundo está tolo. Baixei a tomar un café. A xente miraba para a carreira de coches. Eu miraba para a xente. Todo eran miradas nese estúpido bar. Saín á rúa e os postos de verduras e froitas copaban todo o longo da rúa. Un fermoso espectáculo. Deberíamos incendiar os supermercados. Matar ás caixeiras, violalas e escupilas. Odios os supermercados... entre outras moitas cousas.
Cheguei ao traballo. Servinme outro café. O meu traballo é así. Tomar cafés e observar ao meu redor. Acendín a radio. Unha emisora musical. Odio as emisoras musicais. Non teñen perdón. A música que poñen debería estar censurada. ¡Á merda coas liberdades! Hai que comezar a censurar as estupideces. Censurar toda a basura que se fai no mundo. Censurar en busca da calidade artística.

Hoxe baixei un disco da rede. Ainda non saíu á venda. Non me sinto culpable en absoluto. Síntome culpable por moitas cousas: non reciclar, matar moscas,non saudar pola rúa... pero non me sinto culpable por baixar música da rede. Iso déixoo para os ricos.
Baixei un disco ao decatarme de que escoitando os meus discos, a música xa perdera o seu sentido. Ocorre de tanto escoitar algo. Supoño que non serei o único a quén lle ocorre. Escoitas algo tantas veces que xa non significa nada. Tan só é música soando sen sentido. Iso nunca pasa cos libros. Podo ler un libro trinta veces que sempre vai seguir significando algo na miña cabeza. Nas artes tamén hai clases.

O disco en cuestión é Sam's Town do grupo The Killers. Lín nalgún sitio, que The Killers é orixinario de Las Vegas, Nevada, EE.UU. Nunca escoiten un grupo desa cidade. Nunca imaxinei que nunha cidade onde hai un casino cada dous metros tamén se formasen grupos de música. O que me levou a pensar se en Las Vegas habería hospitais. Non sei por qué pensei esa chorrada, pero púxenme a investigar pola rede e en efecto si que hai hospitais. Hai catro hospitais: o Sunrise, o Mountain View, o Southern e o Sunrise para nenos. Nunca tería imaxinado que nunha cidade onde os soños se buscan nas máquinas tragaperras houbera catro hospitais. Cousas das sociedades capitalistas...

Ao que íamos... estou escoitando o disco. Gústame. Soa como unha mestura entre Elton John e Meat Loaf, pero postos de crack. Non me disgusta. Iría a un concerto seu se viñeran por aquí. Ou ao mellor non... non sei o que faría se me atopase na situación. Tal vez se fose un domingo quedara na cama con resaca sen poder erguerme como hoxe. Non o sei.

Agora tampouco sei que vou facer. Son as once e cuarenta e dous minutos da mañá e o sol bate nas rúas molladas e eu non teño resaca, nin ganas de facer nada especial máis que o que estou facendo.

O próximo domingo prometo que terei resaca... así non escribirei máis estupideces como esta.