Gasolina

Fai algúns anos eu vivía en Compostela. Tiña un apartamento pequeno e todas as noites me emborrachaba. Normalmente en compañía de Tom Traubert e outra xente máis. Sempre amencía na rúa e ía almorzar xunto a Bandini que daquela traballaba nun bar. Despois marchaba a casa e durmía ata o mediodía.
Pola tarde escribía. Escribía moito. Poemas, relatos, ideas, curtas, diálogos, teatro, etc..
Tiven sorte e me publicaron un libro. Nunca pensei que o merecese, pero así foi. Recorrín o país co maldito libro presentándoo aquí e alá. Non estivo mal. Todas as noites regresaba a Compostela e seguía emborrachándome pola noite e escribindo polo día. Non era unha mala vida. Era unha vida.

Agora xa non vivo en Compostela. Dame igual. Alguén dixo unha vez que o verdadeiro fogar é o amor. É certo.
Agora xa non bebo polas noites. Tomo leite e miro o televisor.
Agora tampouco escribo. Levo anos sen escribir. Dicia un escritor xa morto que a bebida era a gasolina que precisaba para escribir. Non sei se será certo, pero incerto non era.
Agora estou estancado na tormenta e doulle de comer ao meu gato, vou ao supermercado e leo o xornal polas mañás. Son un home respetable e respetado na comunidade. As veces gustaríame incendiar a vila, cagarme diante da igrexa, e marchar sen pagar dalgún sitio. As veces gustaríame emborracharme con Traubert, almorzar con Bandini e escribir todos os días como antes.
Non é posible.
Sobrame respetabilidade. Fáltame Gasolina. Diesel, claro.