Grúas e Flores

Fai anos observaba esta paisaxe dende a miña fiestra. Moitas veces téñome achegado ata as grúas. Fumaba un cigarro baixo a súa base, ao lado do mar. Tiña a esperanza de que algún día deixaría de ver esas grúas dende a miña fiestra. Remataba o cigarro e bicaba a algunha rapaza. Teño levado rapazas ata as grúas a que desfrutaran da súa beleza. Nunca lles facían caso, ás grúas claro. Ás mulleres non lles interesa esas cousas: as grúas, os aceleradores, a economía... a min tampouco a verdade. Interésanme elas e as grúas nada máis.
Durante algúns anos, deixei de ver as grúas. Estiven fora facéndome un home. O malo diso, foi que me esquecín de facerme un home.
Anos despois regresei e as grúas aínda seguían agardándome. Estaban aí, de pé, como dúas torres que vixian a entrada da ría. Inamobibles.
Hoxe, como quén non quere a cousa, fun visitar as grúas. Levaba anos sen velas diante. Pensei que xa non estarían, pero aínda soportaban o paso do tempo e todas as mareas. Estas putas enterraranme.
Cheguei co coche e baixei. Observeinas. Acendín un cigarro. Non había sol nin rapazas. Estaba o mar, o meu coche e eu. Collín unha flor do chan e tireina contra a grúa. Creo que se moveu. Tremeu como treme a terra baixo os meus pes. Tireille unha foto. Esta foto. As grúas tremendo polo impacto dunha flor. Se vos fixades ben, verédelas moverse.
Mañá voltarei a plantar flores na base das grúas. Penso que é o mellor. En cuestión de días, as flores remataran por tiralas abaixo e eu por fin poderei marchar de aquí e non voltar máis.
Isto é o que penso. Grúas e Flores. E ti e máis eu.