Inverno

O outro día facía frío e polo medio das árbores que vexo dende a fiestra da miña habitación a néboa baixaba do monte cara o val no que vivo. Camiño do traballo, no coche, escoitei un disco de Springsteen do que xa non me lembraba. Un disco triste que falaba do inverno.

Pola noite, cheguei tan borracho a casa que nese intre se tivese unha pistola estaría en todas as malditas portadas nos xornais do día seguinte. Abrín unha botella excelente, dun crianza do 2005, na penumbra da sala. O espíritu das uvas flotou por todo o espacio e tomei un trago, mentras lembraba, que cando o meu irmán e eu eramos pequenos, dobrábamos dende a cama as películas que vían os meus pais na sala. Dende a nosa habitación tan só víamos as imaxes do televisor gracias aos espellos das portas do armario e, para que negarlo, a unha casualidade que hoxe me fai amar o cine, pero non eramos quen de escoitar nada, así que cada un de nós escollía un personaxe e non tiñamos máis remedio que ir inventando o texto sobre a marcha. Son ese tipo de cousas que fas cando es un neno e non tes máis preocupacións que facer os malditos deberes para o día seguinte. Gustábame facer iso xunto ao meu irmán. As películas eran moito máis entretidas do que poden ser hoxe.

Seguín bebendo durante unha hora, lendo relatos na rede e mirando fotos de tías. Cando rematei a botella, apaguei a luz, quitei o sonido ao televisor e tireime no sofá a dobrar unha jodida película romántica. Chamei ao meu irmán por teléfono pero non estaba. Despois, durmín a mona…