Historias de Baño

Esta é a vista que teño dende o cuarto de baño da miña casa. Esa é a miña roupa, a miña antena do satélite, a miña persiana esnaquizada polo vento e o tempo...

Moitos mediodías, achégome ata a fiestra, na hora máis plena do día, xusto cando o sol está no alto facendo que os animais sexan moito máis sociables. Poño case sempre a Mr. Waits no cd e deixo que a súa voz retumbe na frialdade das lousas grisáceas. Séntome na fiestra, á beira da fotografía que teño colgada enriba da taza, onde sorrío enriba da tumba de Jim Morrison en París. A esa fotografía, chámolle cariñosamente: "menos quince", pois cando foi quitada, tiña quince quilos menos, quince anos menos, quince graos de inocencia menos, etc...

O sol continúa o seu ascenso e Waits canta agora Jayne's Blue Wish. Síntome como James Stewart en Rear Window, con menos clase pero con moita máis flexibilidade. Móvome e sempre observo as fiestras pechadas dos meus veciños, así que non me queda máis remedio que inventarme as súas historias. O outro día, sen ir máis lonxe, a través dunha das fiestras, observei a unha muller, duns cuarenta ou cincuenta anos, xusto no apartamento de enfronte. Era unha muller morena, cuns fermosos ollos escuros e o cabelo recollido nun moño. Vestía unha camisa branca aberta ata os peitos e camiñaba despistada, polo que semellaba ser un cuarto de estar. Ía dun lado ao outro e de vez en cando paraba na fiestra e observaba o exterior. Despois, volvía a súa rutina de dar voltas polo cuarto ante a miña mirada e o Danny Says de Waits.

Acendín un cigarro e expulsei o fume que se elevou e se perdeu na atmósfera.

Despois de dez minutos, cando soaba Down there by the train e lembraba os meus anos de estudante de grego, a muller asomouse de novo á fiestra e pegou un berro. Observeina detidamente. Ela a min tamén. Nunca viramos os nosos rostros diante.

-¿Ese que canta é Tom Waits? - preguntoume.

-¿Perdón...?

-A música que soa... ¿É Tom Waits? - tiña unha voz grave e profunda que chegaba ata a miña fiestra amplificada por mil.

-Si, o mesmo. ¿Gústalle?

-Non. Nada...- quedou pensativa un anaco -... pero houbo un tempo en que estabamos moi unidos.

Non entendín a que se refería.

-¿Quenes estaban unidos?

-Tommy e eu - contestou. - Hai moitos anos vivín na súa casa...

-Seguro... -contesteille mofándome mentras acendía outro cigarro.

-Pensa o que queiras, pero é certo. Hai moitos anos vivía en California; coñecín a tom a través dun amigo común; naquela época Tommy estaba preparando a rodaxe do Drácula de Coppola...

-Non me foda! - berreille.

-É certo, rapaz...

Os dous quedamos en silencio. Eu co meu cigarro prendido no aire e ela coa mirada perdida como se estivera lembrando aquela época da súa vida.

Sabía que iso que me estaba a contar non era certo, pero dábame igual; era a primeria comunicación que tiña cun veciño dende había moito tempo. Estívome contando historias (inventadas) de Tom e ela polas rúas de L.A e de como argallaba novos instrumentos no baño da súa casa. Fixéronme gracia certamente.

-Ben, teño que marchar a traballar - expliqueille xa preto das catro.

-Moi ben...

- ¿Vostede que vai facer? - pregunteille

-Nada, quedar aquí...

Non dixen nada despedínme e comecei a pechar a fiestra.

-Escoita rapaz - berroume. - Se queres... mañá podo contarche o ano que pasei vivindo no edificio Dakota con John e Yoko...

Sorrín e asentín.

-Mañá a mesma hora -dixenlle antes de pechar de todo a fiestra.

Tom Waits rematou os últimos versos de Goodnight Irene e saín do baño, para voltar de novo a mísera realidade.