Dust, dust, dust...

REC (Jaume Balagueró & Paco Plaza, España, 2007)
O Mellor: Reinventa orixinalmente un xénero de capa caída. Taquillazo comprensible. Vela é como montar nunha montaña rusa ao lado dunha loira de peitos grandes.
O Peor: Por dicir algo... o final.

No fondo non hai nada que mereza a pena.

O planeta, azul na súa maior parte, aparece ante ti temible e furioso para, a fin, atraparche baixo a súa terra eterna.

É así. Estamos de paso e non hai máis volta que darlle. Un paseo polo planeta durante unha media de oitenta anos. ¿Qué facemos tanto tempo? Pois o de sempre: Imos o colexio, namorámonos, aprendemos a sumar e a restar, xogamos ao fútbol, masturbámonos, imos ao instituto, comezamos a fumar, probramos drogas, saímos de sábado noite, follamos, namorámonos, viaxamos por Europa, América, África... escribimos poemas, cagámonos en dios e maldecimos ás relixións, abrimos unha conta nun banco, desnamorámonos, deixamos os estudos, follamos, voltamos a namorarnos, traballamos, emborrachámonos, escribimos máis poemas, hipotecámonos, maldecimos, voltamos a probar as drogas, mercamos un coche, hipotecámonos, vemos a televisión polas noites, follamos, traballamos e ingresamos todo no banco.

Así cuarenta ou cincuenta anos. Despois, por un intre, decides descansar e pasear de tarde polo paseo marítimo ata que un cancro terminal decide que pases a formar parte da terra que forma este maldito planeta, azul na súa maior parte.

¡Viva a jodida clase media!

(por Bautista e cando íamos pescar congrios nas tarde de verán. Ata sempre)