O Eterno Mediodía de Mr.Black

Sempre o mirei desa maneira. O mediodía como unhas horas de transición; unhas horas horribles e estúpidas de suspensión, onde o aire se tranquiliza e queda estático. Os paxaros deteñen o seu vóo; Os coches van reducindo marchan e quedan parados no centro da estrada. As persoas camiñan máis a modo e a terra deixa por un intre de facer o seu recorrido diario. O mediodía. Unha suspensión. Unha comunión eterna coa lentitude máis primaria.
Ademais de todo iso, o mediodía é un estado de ánimo. O peor. Unha terrible sensación de malestar eterno que nos destrue e nos come vivos. A peor das tristezas posibles: o mediodía é o desamor.
Mr.Black leva varios días vivindo no mediodía. Chameino pola mañá cedo e dixome que na sua casa era a unha e media. Chameino pola noite e comentoume que na súa cama eran as dúas e media. Unha tristeza. Vivir eternamente nun mediodía. Eu fun a súa casa a sacalo de alí. Quixen levalo á noite, pero foi imposible. Aínda lle quedan moitos máis mediodías que padecer. Moitos máis mediodías estáticos e terribles nos que vivir. Eu lle digo que non se preocupe. Sei que o mediodía pasará e chegará a noite coa sua lexión púrpura...
Eu tamén vivín no mediodía hai anos. Todos vivimos algunha vez no mediodía. É unha merda. É o peor. Pero finalmente, acabará o mediodía e meses despois chegará a noite. É así. Ten que ser así...
Despois de todos os malditos mediodías chegarán grandes noites onde o sol brillará intensamente, os coches andarán a grandes velocidades, os paxaros voaran ata o mar e todas as mulleres, todas, mirarán para ti, Mr.Black e lanzaránche bicos para que os vaias a buscar a calquera hora do día... menos ao mediodía, claro.