MISERABLES
Ando pola casa perdido
coma unha alma acostumada,
e cada vez todo é máis estrano...
A barba chégame ao peito
e enrédase como un soño estúpido
do que non podo sair.
Suspiro e miro polo patio
as intimidades dos meus veciños.
bragas
spaguettis
couldinas
colgan da trandeira
da miña comunidade...
entristéceme o mundo
entristéceme as miserias do mundo
SOMOS MISERABLESSOMOS MISERABLES
4 comentarios:
Pero moi moi miserables.
Saude e forza pra aguantar
pero que ben o pasamos queixándonos xuntos...
precioso poema.
débeme vostede un café
dicia o meu avó que o melhor contra a tristesa de mundo é o Jameson, que deso saben muito os irlandeses, pola contra se de selebrar é o asunto...larghalhe un Yac daniels que de aleghrias sen motivo saben máis cara o oeste...
perdónme vostede e a súa encantadora compañeira pola fuxida rápida que me impediu a cena que tiñamos planificada. volverei para cobrala e sobrarán días de verán para iso e máis. bicos
Publicar un comentario