Crazy People

Xa imaxino os "mall center" de Iowa ateigados de tipos con bigote e botas camperas chorando á porta do cine.
Vexo aos texanos de pura cepa cagándose nos islamístas e na puta nai que os pariu na porta do cine.
Observo aos surfistas da costa oeste voltando do cine na súa wolksvagen mentras lanzan inclemencias contra o islam.
E finalmente, imaxino aos habitantes de Nova Iorque recuperando un sentimento vingantivo que pouco a pouco ían esquecendo.

As homenaxes son moi fermosas, sempre e cando non sexan tan só iso. Un desfile de saloucos e choros sin sentido para alimentar á vinganza
O odio alimenta máis odio, é certo, pero a paz pode chegar a incrementa máis paz...

The Catcher in the School

Despois de ler esta noticia: http://www.lavozdegalicia.es/inicio/noticia.jsp?CAT=126&TEXTO=100000106466
Non podo facer máis que recordar este filme (algo pretencioso) pero sincero que cuestionaba o acceso ás armas da poboación civil en U.S.A.
Este filme non pasará de moda, pois desgraciadamente sempre está de actualidade.

P.D Saúde Charlton Heston...

Sometime & Somewhere

Sempre odiei traballar na hostelería, pero dado que os pubs cada vez son de peor gusto, non tiven máis remedio que inventarme un.
Este é o cartel de presentación: O careto de Frankie diante. A cidade iluminada ao fondo. E de nome, o alter ego do magnífico escritor. Listo.
Estades invitados. Aínda non teño dirección, nin bebidas... pero por algún sitio había que comezar.

Sorry for the Mess

Día: Sábado Tarde
Música: Radiohead "Fake Plastic Trees"
Película: Last Days por Gus Van Sant
Libro: Paradoxia por Lydia Lunch

Putos Chalados

Sempre pensei que a cada ano que pasaba o mundo volvíase moito máis tolo. De todos os xeitos, non sei que carallo se lle pasa a xente pola cabeza para facer estas cousas. O aburrimento e o crack non son bos aliados...

putos chalados


ala, vou tomar un café...

The New World

Terrence Malick sempre me recordou a Salinger: Non hai moitas fotografías del; non concede entrevistas; leva feito catro filmes en cuarenta anos... etc.
Os seus filmes sempre me gustaron. Tranten do que trate non deixan de ser poemas de tres horas que che levan a diferentes estados corporais. Nesta ocasión, a un novo mundo, a América do século XVII da man de John Smith e o seu amor con Pocahontas. Tranquilos, nada que ver coa Disney.
Para quen goste de cine en estado puro, cunha marabillosa fotografía e unha banda sonora espectacular que pase a ver The New World ou os demáis títulos de Malick que non son moitos:

• Badlands (1973)
• Days of Heaven (1978)
• The Thin Red Line (1998)

ou a mencionada The New World (2005)

Senón, ide á praia que aínda fai sol...