Unha Tempada no Inferno e outras Estupideces

Non sei se é debido a que a maldita gripe me colleu desprevenido e cos pantalóns baixados. Ou se por outra banda é porque saio á fiestra da miña casa e a ladeira do monte que sobe ata o ceo tinguiuse dunha cor marrón outono-queimado. Pode ser por iso, ou por cento de cousas. Pode ser que a sombra da amizade non soporte o peso ao meu lado. Pode ser que as rúas que antonte estaban camiñadas en desfiles, hoxe pasean funerais de elegantes camiñantes. Non o sei. Non sei o por qué, pero baixei un par de escalóns na miña depresión diaria ata chegar ás portas do inferno. Xa sabedes, ese inferno que todos coñecemos, non o inferno Hollywoodiense que o maldito cine meteunos na cabeza. Senón: O inferno.
Antes, os días cando no meu barrio o sol non saía polo leste, tiña que inxeniarmas para facerlle fronte á baixada os infernos. Sempre fun da idea de que para recuperarse plenamente o mellor sempre é tocar fondo. Para iso sempre tiña un plan. O meu plan do "salto ao baleiro". Había varias opcións para tocar fondo; as veces estaban os amigos (hoxe sempre fora); outras veces estaba o alcol (aínda que precisaba dun amigo para que fixera máis efecto); pero o meu preferido sempre foi o "salto o baleiro" co que tiña máis a man: Libros, filmes e música. Tiña unha lista, a miña lista, coas mellores cancións, películas e libros para tocar fondo e despois recuperse plenamente. Supoño que todo o mundo tivo unha lista semellante. As películas, cancións e libros que che deixan o corpo fodido e magullado como un boa ostia no nariz.
Moitas veces cambiaba a lista, e diferentes libros, filmes e cancións facían da miña caída aos infernos algo máis doado;aínda así sempre tiña un oco para unha canción, un filme e un libro en concreto que foron man de santo durante moitos anos.
Supoño que hoxe é un bó día para ler un anaco de "The Catcher in the Rye"; visionar na escuridade "The Boyz in the Hood"; e escoitar mentras baixo e baixo e baixo, o "Rain Dogs" de Mr.Waits.
Despois diso... todo será subir e subir e subir...

As Malditas Despedidas

É o que acontece ao chegar setembro. Como se vivísemos atrapados en Dirty Dancing, as mulleres, os amigos, os pais e todo o que che rodea, marchan. É unha mágoa. Remata o verán, odiosa época de incedios e guiris, e todo o mundo abandona o meu lado. Tan só unha sombra habitará o seu espacio ata as próximas vacacións.
Sempre odiei a Patrick Swayze. Sempre odiei a Ingrid Bergman. Sempre odiei as despedidas... e quén non?

Cagándome en Dios!!!!

Non hai máis remedio. É o que queda. Estou en contra das penas de morte, das mortes penosas, das armas, do tráfico de armas, dos homes armados, das guerras de todos os tipos; estou en contra de todo iso... pero máis en contra e máis odio lles teño a eses malditos fillos dunha puta que queiman os montes do noso país: A todos eles lles desexo unha maldita bala no seu cerebro... si, a vós... aos promotores inmobiliarios madrileños e locais que fodedes a miña terra e queimades montes... aos viciños que para vingarse doutros viciños queiman montes... aos políticos que para vingarse e poñer en evidencia a outros políticos queiman montes... aos pirómanos que desfrutan queimando montes... a os ex-membros ou membros das cuadrillas antincendios que para traballar queiman montes... e a miles e miles de fillos de puta que por calquera razón que se lles pasa pola maldita cabeza queiman un monte, destruen aos animais e rematan co modo de vida de moita xente. A todos eles condénoos a ter unha destas balas por sempre na sua puta cabeza mentras arden atados a un pino.
É un escrito vulgar e falto de sensibilidade, pero non podo rematar isto doutra maneira que cagándome en dios por vivir rodeado de humanos fillos de puta aos que a ignorancia lles pode tanto como para facer todo iso...
Unha bala... a miña bala... para vós.

Salvaxismo Inmobiliario

Somos salvaxes. Non temos remedio. Merecemos todo o mal que nos pase no mundo. A estes maricóns de especuladores inmobiliarios, habería que atalos a eses mesmos pinos mentras arden. "Queimar montes, Limpar o terreo, Mercar, Construir, Vender Pisos, Enriquecerse... e a por outro monte"
Eu xa teño a escopeta cargada e con gañas de sair ao monte...

Paradise Now

Se eu fose profesor e un alumno me preguntase polo conflicto palestino-israelí, sen dúbida lle poría este fermoso filme sobre a estupidez das guerras, os odios e as vinganzas.
Un canto a esperanza e unha guia máis que estupenda sobre o conflicto...
Palestina libre!