Días de Rosas e Asfalto

Supoño que xa estou de novo no inferno, despois de pasar un festivo máis que agradable na capital do reino. E xa de volta non podo facer máis que o de sempre: Acender un cigarro, mirar ao infinito, poñer un disco e recomendarvos un filme.

Polo demais xa pouco teño que dicir; disfrutei da compañía, da comida, dos karaokes, das conversas multimedias, das copas e dalgunha cousa máis. Pero como dicía alguén : a felicidade non dura máis que un sopro de aire frío no deserto.

Pois iso, ata que nos volvamos a ver; vós xa sabedes onde estou, así que cando a cidade se vos incruste nos pulmóns e teñades ganas de fuxir, non tendes máis que chamar e vir a pasar uns días no inferno; en realidade non se está tan mal... é puro vicio.

O dito, saúdos e non deixedes de ver este filme, merece moito a pena... moito máis que botar unha hora e media sentado na taza do báter, ou mirando como se move o ceo, ou pasear á beira do infinito das estradas, ou agardar que o mundo cambie e nos colla confesados...

See you soon...