Propia Teoría de Evolución
Foi un acto idiota e carente de creatividade.
Polo contrario o que fixen foi respirar profundamente e observar os límites do deserto na miña cabeza. Tumbeime de costas no frio chan e observei o universo con todos os seus defectos latentes. Contei as estrelas de duas en duas e púxenlle estúpidos nomes aos poucos planetas que coñecía, pois nas clases de astroloxía, mentras explicaban a orixe do universo e outras estupideces, eu miraba pola fiestra ao equipo feminino de volei.
Cousas da idade mesmamente.
Así, no frío centro do deserto, renunciei as miñas conviccións poéticas ou literarias e comecei a camiñar lentamente cara as luces da cidade, que alá ao fondo mostraban o mencer dun novo día...