Unha Tempada no Inferno e outras Estupideces
Antes, os días cando no meu barrio o sol non saía polo leste, tiña que inxeniarmas para facerlle fronte á baixada os infernos. Sempre fun da idea de que para recuperarse plenamente o mellor sempre é tocar fondo. Para iso sempre tiña un plan. O meu plan do "salto ao baleiro". Había varias opcións para tocar fondo; as veces estaban os amigos (hoxe sempre fora); outras veces estaba o alcol (aínda que precisaba dun amigo para que fixera máis efecto); pero o meu preferido sempre foi o "salto o baleiro" co que tiña máis a man: Libros, filmes e música. Tiña unha lista, a miña lista, coas mellores cancións, películas e libros para tocar fondo e despois recuperse plenamente. Supoño que todo o mundo tivo unha lista semellante. As películas, cancións e libros que che deixan o corpo fodido e magullado como un boa ostia no nariz.
Moitas veces cambiaba a lista, e diferentes libros, filmes e cancións facían da miña caída aos infernos algo máis doado;aínda así sempre tiña un oco para unha canción, un filme e un libro en concreto que foron man de santo durante moitos anos.
Supoño que hoxe é un bó día para ler un anaco de "The Catcher in the Rye"; visionar na escuridade "The Boyz in the Hood"; e escoitar mentras baixo e baixo e baixo, o "Rain Dogs" de Mr.Waits.
Despois diso... todo será subir e subir e subir...
9 comentarios:
"The Catcher in the Rye"; léoo tódolos veráns dende que hai moito tempo, e sempre me fai rir, a pesar do trasfondo de tristeza que ten.
e claro que subirás, para volver caer, e subir outra vez. xa sabes que sempre é así...
;)
(...) me imagino a muchos niños pequeños jugando en un gran campo de centeno y todo. Miles de niños y nadie allí para cuidarlos, nadie grande, eso es, excepto yo. Y yo estoy al borde de un profundo precipicio. Mi misión es agarrar a todo niño que vaya a caer en el precipicio. Quiero decir, si algún niño echa a correr y no mira por dónde va, tengo que hacerme presente y agarrarlo. Eso es lo que haría todo el día. Sería el encargado de agarrar a los niños en el centeno. Sé que es una locura; pero es lo único que verdaderamente me gustaría ser. Reconozco que es una locura.
que a subida seja lenta pero sejura...e que nomvaia vinculada ao sol...se chove...pois sempre é bonito correr debaijo da chuvia...
Eu escoito "The Miseducation of Lauryn Hill" e leo "Óxido nas Flores da Tarde" (e vai sen ánimo de peloteo, simplemente é a verdade).
Empezan as despedidas, outras horas en outros lugares e, como ben dis, lévanos o Inferno, pero esta vida sempre é así e así temos que vivila...
Non sacostuma unha...
Bicos.
unha alegría (tamén sen peloteos) estes comentarios fan que o inferno sexa moito máis fresco...
saúde..
un saúdiño de inquilino alegre ;)para animar o inferno.
eu, aínda non marchei eh....
Todo pasa dalle tempo e moita paciencia...
Unha aperta grande.
:)
No es por joder ni ser cenizo, que lo soy, pero estar abajo de todo, en "el fondo", como tú lo llamas, es una acuarela barata de lo que es estar ABAJO, porque siempre, siempre que te levantes del fondo descubrirás unas escaleras que te llevan más abajo. Tocar fondo es una utopía, estar ABAJO es muy improbable. Así que, alegría. Por lo demás, un libro que me llegó muy adentro del tuétano y que no podré olvidar en mi puta vida es "El lobo estepario", regalo del sr. Bandini. Bendito sea, como todos vosotros.
Publicar un comentario