26 agosto 2005

Un minuto de odio perfecto

Para min é unha cousa inebitable; non ten remedio. Moitas veces falei neste blog, tanto en poemas como en relatos como en calqueira estupidez das que escribo sobre ese sentimento abrasador que entra polas veas e me fai abrir a boca para soltar barbaridades varias. Evidentemente estou a falar do odio... o sentimento máis perfecto de todos, pois nel se concentra toda a pureza de cada un de nós como se dunha pedra preciosa se tratase. Un odio perfecto. Iso é o que estou a intentar buscar... a perfección do odio aínda que tan só sexa por un instante, un segundo, un minuto... a vida plena.
Xa cando era un neno odiaba bastante ben; sempre polas mañas. Penso que non existe o odio perfecto á tardiña ou baixo o ceo escuro do verán, non, un odio perfecto ten que ser matutino como erguerse da cama empinado e botar a primeira mexada do día. Así ten que ser. Cando tiña dez ou doce anos e vivía na Coruña xa odiaba de carallo. Erguíame co ruído do camión de reparto de ovos e polos que cada mañá facía a súa parada baixo a fiestra da miña habitación e comezaba a descargar polos conxelados chegados dalgunha graxa de ourense, para que as familias de clase media-baixa do meu barrio encheran as súas panzas a prezo económico. Non sei se era a propósito ou non había outra maneira de facelo (supoño que non) pero o tipo, facía un ruído ensordecedor que resoaba en todo o edificio, ata que non che quedaba máis remedio que espertar e erguerte da cama para ir á escola. Nin que dicir teño que o primeiro odio que desprendía en todo o día ía dirixido ó repartidor de polos e ovos. Odio puro e agrícola.
Xa na rúa, vestido e cargado de libros de texto camiño do colexio ( un par de rúas máis arriba) facía unha parada no kiosko da esquina a mercar cromos ou algunha outra estupidez que xa non recordo; a dona do kiosko, era unha señora maior e gorda, emigrada facía anos dalgunha aldea dos arredores, que falaba tan alto como lle daba a gorxa. Unha auténtica salvaxe tras o mostrador. Eu pedíalle os cromos cun ton de voz normal e de boas maneiras, e ela mirábame desconfiada e berrábame: ¿CÁNTOS CROMOS QUERES?!!... a súa voz infernal, batíame directamente no rostro e sen desexalo, o odio case perfecto saía dos meus ollos aínda durmidos e depositábase no ser demoníaco que atendía aquel kiosko de barrio; pouco tempo despois deixei de mercar cromos... aínda os odio.
Chegando á escola, debía ir en quinto ou sexto, o meu odio hacia todo volvíase dunha pureza insuperable. Dende os compañeiros de clase, ata os profesores, pasando polo conserxee (entereime que morreu fai pouco) ata calqueira cousa que se movera dentro do recinto escolar era odiado perfectamente por min. Así era.
Nin que dicir teño que eu no colexio non era un tipo moi popular. Non tiña moitos amigos debido ó meu odio matutino pola especie humana. Polas mañás tan só aturaba a un rapaz de trece anos, homoxesual e fan de Almodovar, que daba paseos ó redor do edificio principal do colexio e simulaba que fumaba cigarros coas golosinas. A min gustábame pasear con el e falar de cine... tiña moita pluma, pero tamén tiña moito glamour. Recordábame vagamente a Truman Capote pero vestido de colexial. Non sei que será del, pero tampouco quero sabelo.
Hoxe en día, xa cos meus anos, sigo odiando pola mañá... tanto ou máis que anos atrás. Agora o meu minuto de odio perfecto concéntrase na camareira que me serve o café, nos barrendeiros que atopo na rúa de camiño ó traballo, no tipo do banco e en todos os que viven no meu barrio. Creo que a cousa vai a mellor, en serio que si. Pois agora ese odio xa non se extende a outras franxas horarias. Pola tarde, podo dicir, que practicamente amo a todo o mundo... máis ou menos.
Non e tanto a cousa, pero polo menos o meu odio matutino serveme para amar moito máis ás persoas que amo. Non son moitas, pero para min son suficientes.

9 comentarios:

TXARI dijo...

odiar é bó, así conheceste máis profundamente a ti e ao alcance d o teu odio, e reconheces o amor, o deleite coma a ausencia do odio...pero suxeríache oitra hora..odiar despois de comer...co bandulho cheio...eu ao espertar nom son capas de pensar polo menos ata media manhâ...coisas da persoalidade

From Hell dijo...

Ó mellor tes razón e a causa do meu odio matutino é que teño a panza baleira... tereino en conta.
saúde

mariademallou dijo...

se algún día che fan falla incentivos para odiar fala comigo. a min sóbranme e non dou odiado todo o que debía ;)

Olves dijo...

Pero ¿no estarás odiando en vano? Como decía aquel crítico de cine, "El odio es un sentimiento demasiado noble como para sentirlo por cualquiera"...
Liches 'Odeio as mañás'?

Scanix O Celta dijo...

Entre odio y amor solo hay una finisima frontera, por eso odiar es otra forma de amar. En mi caso el odio está en el baño, cuando hago examen de concincia y veo todo lo que sucede delante de mis pupilas.

Unknown dijo...

Ai ho, tamén digo eu, e non che será da sirculasión?
a min pásame o mesmo cando teño que madrugar para ir coller patacas, ou vendimar.
É que non estamos afeitos. ¿Probaches ir ao ximnasio a primeira hora?

Roberto Iza Valdés dijo...
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.
Roberto Iza Valdés dijo...
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.
Roberto Iza Valdés dijo...
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.