Os Camareiros Odian ós Actores

Os camareiros odian ós actores

E é que sair a poñer un café con xeo na terraza
e un paxaro atravesando o ceo
espétase na grande fiestra,
cae ó chan
respira pesadamente,
sangra pola boca…
tímidamente
sen sentido
e morre.

Póñoo nas miñas mans
e tíroo no contedor de lixo

É o sol, que alumea o olor a salitre
neste verán artificial
os actores almorzan felices nas terrazas
preto do peirao
e os camareiros odianos
baixo o sol,
polo que botan en falla
da vida… da gran vida
que botan de menos
entre a escuridade do cuarto húmido no inverno
en segredo.
E serán tal vez as gaivotas
as que xulguen a situación
vista dende o seu ceo
como nun plano xeral picado
dende a barra do bar
penso en poder facer que asi sexa
entre os cafes con xeo e as cañas de cervexa
sen odiar
sen odiar
intentando non odiar.

E así despois de que os paxaros morran nas vidrieiras
e os actores sexan felices nas terrazas
chegará o inverno
perfecto
chovendo dende o salón para fora
e tan gris como as mañás húmidas no monte
que esconde o seguinte verán.

Todo perfecto
coma un conto infantil
deses de terror no que o neno sempre é un enfermo mental.
enfermo vinte anos seguidos.
podería matar ás gaivotas, ós actores, e ós turistas
e todo seguiría igual
imperfecto
como unha novela deprimente
de moteis sucios e noites con suor a ron.
hoxe non matarei a ninguén
pois teño a esperanza de que entre as baldosas da miña casa
comece a nacer un naranxo, ou un viñedo
que a terra poda con todo
que a terra tape ese maldito sol
onde as gaivotas buscan as mellores vistas
dos actores sendo felices nas terrazas
e os camareiros odiándoos
sen fin

Loita, loita... e morre sempre.

¡Se volvera o tempo, o tempo que foi!
Porque o home terminou, o home
representou xa todos os seus papeis.
No gran día, fatigado de rachar os ídolos,
resucitará, libre de todos os seus deuses,
e, como é do ceo, escrutará os ceos.
Arthur Rimbaud

Para épocas jodidas, películas tan jodidas que doen.

un pozo no medio de Kansas

Joder, xa non sei canto tempo levo aquí metido... semanas? non, meses. Xa van varios meses. Horas e máis horas pechado neste jodido buraco. Por qué? Eu que carallo sei... as depresións son así, coma un pozo no medio de Kansas. Aparecen e desaparecen como unha maldita marea na praia dese fermoso atardecer. Non sei a razón... non penso niso. Tan só sei que xa pasan meses nos que non podo coller nas mans ese libro de Comarc McCarthy que teño á beira do teléfono; e que tampouco podo escoitar o último disco de Springsteen, pois cada vez que comeza, algo remata en mín. Por qué? Non o sei, en serio que non. Gustaríame sabelo... eu son o primeiro interesado.

Qué fago todo o santo día? Joder, pois compadecerme de min mesmo, cagarme en dios, e beber para non ter que pensar. Aínda que hai días que tamén debuxo. Si, é certo. Daseme fatal, pero é un boa maneira de ter a mente ocupada. Pinto aí sentado, no maldito pozo; pinto parellas bicándose na praia, pinto tipos duros fumando na noite, pinto coches cruzando desertos, pinto...

Cando estás no pozo non hai moito que facer. Sentarse, durmir, cagar, respirar, lavar os dentes, maldicir, e voltar a durmir. Nestes últimos días comezo a abrir a porta; abro a porta e respiro moi a modo deixando que a brisa fresca da mañá bata na miña cara; despois sentome no escritorio e leo un anaco a historia esa de "The Road"; Miro pola fiestra e vexo o sol, glorioso e pleno. É por iso polo que hoxe puden escribir estas liñas... por que saiu o sol. Só por iso.

Inverno

O outro día facía frío e polo medio das árbores que vexo dende a fiestra da miña habitación a néboa baixaba do monte cara o val no que vivo. Camiño do traballo, no coche, escoitei un disco de Springsteen do que xa non me lembraba. Un disco triste que falaba do inverno.

Pola noite, cheguei tan borracho a casa que nese intre se tivese unha pistola estaría en todas as malditas portadas nos xornais do día seguinte. Abrín unha botella excelente, dun crianza do 2005, na penumbra da sala. O espíritu das uvas flotou por todo o espacio e tomei un trago, mentras lembraba, que cando o meu irmán e eu eramos pequenos, dobrábamos dende a cama as películas que vían os meus pais na sala. Dende a nosa habitación tan só víamos as imaxes do televisor gracias aos espellos das portas do armario e, para que negarlo, a unha casualidade que hoxe me fai amar o cine, pero non eramos quen de escoitar nada, así que cada un de nós escollía un personaxe e non tiñamos máis remedio que ir inventando o texto sobre a marcha. Son ese tipo de cousas que fas cando es un neno e non tes máis preocupacións que facer os malditos deberes para o día seguinte. Gustábame facer iso xunto ao meu irmán. As películas eran moito máis entretidas do que poden ser hoxe.

Seguín bebendo durante unha hora, lendo relatos na rede e mirando fotos de tías. Cando rematei a botella, apaguei a luz, quitei o sonido ao televisor e tireime no sofá a dobrar unha jodida película romántica. Chamei ao meu irmán por teléfono pero non estaba. Despois, durmín a mona…

The Good Life

Observo que na miña ausencia isto dos memes na rede segue sendo algo habitual, e xa que Ra ten curiosidade por saber que faría eu con setenta e cinco millóns de euros da bonoloto... aí vai.

Primeiro: como non, putear a un banqueiro. Se quere que ingrese os setenta e cinco millóns de euros na súa miserable sucursal bancaria, ten que cumprir unha serie de requisitos. Ten que atenderme un domingo as oito da mañá vestido de muller. Quero que abra a sucursal bancaria vestido de Gilda para que eu lle ingrese o boleto. E ademais, en vez do típico Mercedes ou B.M.W que che regalan por ingresarlle tremenda cantidade de cartos, o que quero é unha cena romántica coa súa muller nun elegante restaurante mentras el queda na casa fregando a louza. Iso mesmo. Para joder máis que nada.

Segundo. Montaría unha productora de cine, unha discográfica e unha editorial. Produciría as películas que me gustaría ver, os discos que me gustaría escoitar, e os libros que me gustaría ler.

Terceiro. Varias viaxes (típico, seino) a diferentes lugares do mundo... as selvas de Asia, a Ámerica máis profunda, o deserto Australiano, o norte de Europa, a estepa rusa...

Cuarto: (para Casatlántica) Mercaría mil carballos e unha escopeta recortada para que o sur deste país sexa máis fermoso e máis seguro. Ti xa sabes.

E quinto: supoño que ao final faría as típicas chorradas que fan os millonarios: mercar un yate, unha mansión, rodearme de putas, etc... pero agardo que nese intre siga tendo un amigo ao lado para que me dea unha ostia e me faga volver á realidade.

Máis nada... non é un bó día.

Saúdos

Volver, volver...?

Saúde a todos antes de nada, pois pasou moito tempo dende a última vez que escribín algo no blog. As razóns de non escribir foron varias, pero a principal foi que o portatil dixo: "non podo máis", e palmou. Telefónica tamén axudou e cortoume o adsl por decimonovena vez. Agora semella que todo volve pouco a pouco á normalidade; fixen as paces con telefónica (pagándolle,claro) e leven o portatil a arranxar. Agardo que agora a volta a vida nos blogs sexa máis constante e tan gratificante como antes (eso se a miña cabeza o permite).

Como novidade contar que xa non fumo dende hai catro meses e medio (agora bebo viño todos os días coma un cabrón, iso si) e escribo algún relato que outro dende hai un mes (cousas do viño, penso eu). Polo demais a vida segue sendo a basura de sempre. Ireivos poñendo ao día.

saúde e abrazos a todos (de verdade)

Suso.

¡¡ Viva Brasil !!

Neste verán, no que o único que fago é traballar servindo cañas na terraza e cagarme en dios todos os días, tamén teño tempo para ver filmes impactantes (algúns chamárono fascista) como esta historia sobre o B.O.P.E (os SWAT do Brasil... pa entendernos) e as suas visitas as favelas. Moi recomendable.

P.D escribo pouco porque teño poucas balas no cargador e un tumor na alma