07 junio 2005

Océanos

Como se non o soubera
quixestes construir
un acuario no automóbil
como parte de nós.

Recollías a cada sol
cantos, amapoulas e metal pesado
que gardabas a modo
no meu peito enfermo

unha fauna de corazón

Despois
tan só tiñamos
que agardar que chovera
por nós adentro
e comezar a nadar.

.....................

Chegamos ao océano
coas primeiras luces
dos esqueletos dos barcos.
Ti durmías
sempre
cos ollos abertos de soñar.

Aluguei un mar para ti
e valeirei o noso acuario
de fracasos
amapoulas
e enfermidades.
Residuos marítimos
que habitaron
por sempre no teu mar.

Despois
durmir
xunto aos teus ollos.





3 comentarios:

Scanix O Celta dijo...

Gracias por tus poemas y las alegrias que me da leerte por las mañanas

mariademallou dijo...

tamén a min me gustaron... quede dito

mariademallou dijo...

tamén a min me gustaron... quede dito